Πάντα ένας δίσκος Metallica, με το που κυκλοφορεί (πολλές φορές, πριν καν κυκλοφορήσει) καταφέρνει και διχάζει τους οπαδούς, και μη, της μπάντας, με αποτέλεσμα ο ντόρος που δημιουργείται να ξεπερνάει τα όρια της κριτικής. Στην περίπτωση του “Hardwired..” δεν θα μπορούσε να υπάρχει εξαίρεση. Είναι άλλη μια φορά, που ο κόσμος είτε δεν αντέχει την εποχή μετά το “… And Justice For All” είτε του αρέσει η εξέλιξη και η αλλαγή ήχου με δίσκους, όπως το “Load” είτε δυσανασχετεί παντελώς και εκφράζεται με φράσεις, όπως: «προτιμώ Megadeth, είναι πιο τίμια μπάντα από ένα σημείο και μετά δισκογραφικά, οι Metallica από τα ‘90s κι έπειτα, απλά δεν υπάρχουν για μένα».
Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές. Όλοι οι χαρακτηρισμοί ακούγονται ελεύθερα. Αλοίμονο. Έτσι κι αλλιώς, στο άκουσμα και μόνο της κυκλοφορίας του δέκατου studio δίσκου τους, είναι τέτοιο το μέγεθος του συγκροτήματος, που τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα γίνονται τελικά. Μετά, λοιπόν, από ένα πολύ καλό come back με το “Death Magnetic” το 2008, η μπάντα ηχογράφησε στα ιδιόκτητα στούντιό της στο San Rafael, λίγο βορειότερα από το Bay Area και το San Fransisco, έναν δίσκο που θα μας απασχολήσει – θαρρώ – αρκετά. Και αυτό, διότι είναι η καλλιτεχνική συνέχεια και ακολουθία μιας θρυλικής μπάντας πλέον, με αξιοθαύμαστα στοιχεία και ενδιαφέρουσα αύρα.
Ήδη από το εισαγωγικό “Hardwired”, εξαπολύεται ένα σχεδόν «ανίκητο groove», που σε συνεπαίρνει. Όχι, ο δίσκος δεν είναι thrash ολοκαύτωμα – σε καμία περίπτωση. Όχι, δεν είναι (κατά την απόλυτα ταπεινή μου άποψη) ο δίσκος της χρονιάς. Όχι, δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο James Hetfield και η παρέα του. Όχι, ο δίσκος δεν είναι «κολοσσιαίος», «αριστουργηματικός», «ανεπανάληπτος». Όχι, δεν είναι ο λόγος που θα σπεύσεις στην επόμενη συναυλία των Metallica, ακόμα και αν έχεις πάει σε όλες – μα όλες. Όχι, δεν έχει το thrash «τσαγανό» των δίσκων, που τελευταία έχουν κυκλοφορήσει οι Testament, οι Overkill κ.ά.
Και όμως, η μπάντα έχει αυτό τον «ύπουλο» τρόπο να περνάει μέσα σου την άσβεστη επιθυμία να γουστάρεις τα κοφτερά riffs, τα φωνητικά του κυρίου Hetfield, και το 100% ID των Metallica. Ναι, αυτών που καμιά φορά (ή και περισσότερες) μάς ξενερώνουν με τις πράξεις ή τα λεγόμενά τους. Αυτών, που κάθε φορά σε νέο δίσκο είναι ανανεωμένοι, φρέσκοι και με ήχο μεστό, τσαμπουκαλεμένο. Είναι η αποφασισμένη μπάντα, που δεν λογαριάζει κυριολεκτικά κανέναν και τίποτα, προκειμένου να παίξει αυτό που εκείνη γουστάρει. Ο δίσκος έχει φανταστική ροή από την αρχή ως το τέλος και μια αξιοσημείωτη ομοιογένεια. Τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά αρνητικό είναι. Προς Θεού, δεν έχει ανακαλυφθεί ο τροχός, δεν βγήκαν στην επιφάνεια νέα δεδομένα, νέες μουσικές φόρμες, δεν υπάρχει κάτι το επαναστατικό. Κριτική, επίσης, πάντα γινόταν και θα γίνεται στον Lars. Όμως, το παίξιμό του, χωρίς να είναι Ο drummer, ήταν, είναι και θα είναι θεμελιώδες σε αυτό, που λέγεται «ήχος των Metallica». Ο Robert Trujillo συμβάλλει αποφασιστικά στο rhythm section με το πομπώδες και ιδιαίτερο παίξιμο. Ο Kirk Hammett είναι ακόμα ο «ηλεκτρικός δαίμονας» πίσω από την εξάχορδη. Όσο για τον James, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά, πάντα πωρωτικός και εμφατικός σε κάθε λέξη, σε κάθε στροφή, αποστροφή, στα πάντα όλα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο κομμάτι “Murder One”, μια ωδή και ένας φόρος τιμής στον Lemmy και τους Motorhead, ένα κομμάτι που γεννά πολλά συναισθήματα σε κάθε οπαδό.
Το “Hardwired … to Self-Destruct” αποτελεί τον ήχο, με τον οποίο η μπάντα αισθάνεται απόλυτα άνετα. Είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ισορροπημένη απόδοση ταχυτήτων, συνθέσεων, με στακάτο, μπαρουτοκαπνισμένο και απόλυτα συνειδητοποιημένο στυλ. Δηλαδή, the Metallica way, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Απολαύστε το αβίαστα. Θα σας αποζημιώσει.
- 8/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
Οκτώ χρόνια από την κυκλοφορία του “Death Magnetic” και για μια ακόμα φορά οι Metallica αποδεικνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρει η κριτική του κόσμου και κάνουν αυτό που γουστάρουν. Διάβασα διάφορες κριτικές, άλλες διθυραμβικές και άλλες απαξιωτικές. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι η μουσική είναι σαν το φαγητό. Σου αρέσει κάτι, το τρως, δεν σου αρέσει, δεν το τρως. Για μένα υπάρχουν στιγμές μέσα στο album που πραγματικά δεν τις χορταίνω, όπως υπάρχουν και στιγμές αδιάφορες. Η μπάντα είναι στα πάνω της και το μόνο που με κάνει και απορώ είναι η μη συμμετοχή του Kirk Hammett στη δημιουργία των τραγουδιών. Θεωρώ κορυφαία στιγμή το “Atlas, Rise!” και γενικά το album ένα κλασικό Metallica album. Δεν ξέρω τι περίμενε ο κόσμος, αλλά δεν θα συγκρίνω ποτέ τη μουσική που δημιουργεί κάποιος στα είκοσί του με αυτή που δημιουργεί στα πενήντα του. Δεν είμαι φανατικός οπαδός των Metallica, αλλά το “Hardwired… to Self-Destruct” μού αρέσει. Το μόνο μειονέκτημα κατά την προσωπική μου άποψη είναι ότι κάποια τραγούδια είναι παρατραβηγμένα σε διάρκεια και ίσως να κουράζουν τον ακροατή.
- 8/10
Απόστολος Γκολφινόπουλος
Έπειτα από οκτώ χρόνια μεγάλης προσμονής, οι Metallica μάς αποζημιώνουν με έναν εξαιρετικό και χορταστικό δίσκο βγαλμένο μέσα από την ψυχή της μπάντας. Δεν μπήκα στην διαδικασία να συγκρίνω το παρελθόν τους και τη δισκογραφική τους ιστορία με ό,τι άκουσα στο “Hardwired … to Self-Destruct”. Αυτό που μας παρουσιάζουν είναι οι Metallica του 2016 – εάν μείνετε σε αυτό, πραγματικά θα τον απολαύσετε.
Το συγκρότημα διανύει την τέταρτη δεκαετία της ζωής του και ζει την πιο ώριμη μουσική του περίοδο, κάτι που αποτυπώνεται σε αυτόν τον δίσκο. Ο μεστός τρόπος που τραγουδάει ο James Hetfield, σε συνδυασμό με τα εμπνευσμένα riffs, καθώς και τον δυναμικό τρόπο παιξίματος του Lars Ulrich αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές του album. Εάν σε αυτά προστεθεί η πραγματικά προσεγμένη και καθαρή παραγωγή, τότε το τελικό αποτέλεσμα θα σας ενθουσιάσει.
Ο διαχωρισμός του δίσκου σε δύο μέρη δεν μού έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση και για μένα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο – αν κάτι θα μπορούσα να επισημάνω σχετικά με αυτό, είναι ότι τα τραγούδια που βρίσκονται στο πρώτο CD, έχουν πιο γρήγορο ρυθμό έναντι του δεύτερου. Ξεχώρισα τρία τραγούδια, τα “Atlas, Rise!”, “Halo on Fire” και “Am I Savage?”, είμαι, όμως, σίγουρος ότι ο καθένας σας θα διαλέξει αυτό που τον γεμίζει περισσότερο.
Σε γενικές γραμμές, το “Hardwired … to Self-Destruct” μάλιστα ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες, που είχα για αυτό, πριν το ακούσω, με διασκέδασε και δεν μού προκάλεσε πλήξη παρά την μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών του.
- 8,5/10
Νίκος Αρβανίτης
Είναι αλήθεια πως είχα τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το αν ήθελα να κάνω κριτική στο νέο album των Metallica, καθώς πρόκειται για μια πολύ αγαπημένη μπάντα, της οποίας την εξέλιξη έχω παρακολουθήσει, αλλά που επίσης έγινα μάρτυρας της μουσικής της απομυθοποίησης με τις μέτριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Δε θα άντεχα άλλη μια δουλειά που δε θα ανταποκρινόταν στα πολύ υψηλά στάνταρ που oι ίδιοι οι Metallica με τις κυκλοφορίες των πρώτων χρόνων έχουν ορίσει.
Και το όνομα αυτού… ”Hardwired… to Self-Destruct”, ένα διπλό album διάρκειας 77 λεπτών, στον οποίο οι πενηντάρηδες Metallica ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου για έναν απλά καλό δίσκο. Επέστρεψαν σε φουλ φόρμα με έναν πολύ καλό δίσκο που μπορεί να σταθεί αντάξια δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος, αν και θα το ήθελα λίγο μικρότερο σε διάρκεια.
Οι Hetfield/Ulrich είναι δεδομένο ότι ξέρουν να γράφουν κομμάτια, τρία – τέσσερα του πρώτου CD είναι από τα καλύτερα τους τα τελευταία 20 χρόνια. Το ”Atlas, Rise!” ξεκινάει τετριμμένα, αλλά μετά σε αρπάζει κατευθείαν από τον σβέρκο και δε σε αφήνει, το ”Now That We ‘re Dead” έχει ένα βασικό groovy riff που μοιάζει με το ”Sad But True” από το “Black Album” (όχι ότι είναι κλώνος), ενώ το ”Moth Into Flame” είναι καταιγιστικό, ιδανικό για headbanging και με ιδιαίτερο στίχο, το δε ”Halo Of Fire” είναι ένα καλοδουλεμένο δυνατό κομμάτι μεγάλης οκτώμισι λεπτών. Στο δεύτερο CD τα τραγούδια είναι λιγότερο εντυπωσιακά: το ”Confusion” είναι ένα mid-tempo κομμάτι με οργισμένα ξεσπάσματα, και τον στίχο να μιλάει για τον διχασμό της προσωπικότητας, το ”Murder One”, αφιερωμένο στον Lemmy, παραείναι απλοϊκό και μέτριο σε γενικές γραμμές και το album κλείνει με ένα πολύ γρήγορο thrash ταρακούνημα, το ”Spit Out The Bone”, με έναν Hetfield στα φωνητικά πραγματική φωτιά.
Στις παραπάνω συνθέσεις θυμήθηκα τους λόγους που είχα λατρέψει το συγκρότημα κατά το παρελθόν. Απλές φόρμες, πορωτικά riff, αξιοπρεπής lead δουλειά, μελωδικά μέρη και εναλλαγή ταχυτήτων, με απόλυτο πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή, ο οποίος είναι απλά συγκλονιστικός. Ο Hammett, ο οποίος δεν υπογράφει συνθετικά κάτι, είναι προσηλωμένος στο να χτίσει ‘80s solos και να ανεβάσει την όλη προσπάθεια, ακόμα και στις πιο αδύνατες στιγμές.
Θεωρώ ότι, παρά τις αδυναμίες, ιδιαίτερα στο δεύτερο CD, και την μεγάλη διάρκεια, έστω και στα γεράματα, είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το 1991 και μετά. Και για όσους δεν κατάλαβαν … η απόκτηση του δίσκου κρίνεται απολύτως απαραίτητη, μιας και έχει την δυναμική να γίνει ένας κλασικός δίσκος για την μπάντα.
- 8/10
Σάκης “Dio” Σοφιανός
Οκτώ χρόνια πέρασαν από το “Death Magnetic” και οι Metallica λύνουν επιτέλους τη σιωπή τους. Περιμέναμε πολύ το νέο τους πόνημα, αλλά η προσεκτική ακρόαση του δίσκου δείχνει ότι η αναμονή άξιζε. Το “Hardwired … to Self-Destruct” είναι ένα άριστο album, ένα album που φέρει άξια το όνομα των Metallica, μία δισκογραφική επιστροφή δυναμική, εντυπωσιακή και συναρπαστική. Η τεράστια αυτή μπάντα αποδεικνύει ότι συνεχίζει να είναι ικανή για μεγάλα πράγματα, ότι όχι μόνο ανασαίνει ακόμη, αλλά πολύ περισσότερο, βρυχάται και έχει το πάνω χέρι, ηγείται του heavy metal και οδηγεί τους άλλους. Το νέο album των Metallica είναι η απάντηση στις προσευχές των metal οπαδών, είναι το φιλί της ζωής στον ζωντανό οργανισμό της σκληρής μουσικής, που είχε αρχίσει να νιώθει ότι ασφυκτιά. Τα νέα τραγούδια των super stars του metal έχουν μία χαμένη μαγεία και όλα εκείνα τα συστατικά, που αγαπήσαμε σε αυτούς. Το μεγαλύτερο μέρος του “Hardwired … to Self-Destruct” κινείται σε thrash metal ρυθμούς – απίστευτο κι όμως αληθινό – , ωστόσο το album διαθέτει μεγάλη ποικιλία: υπάρχουν και τα πιο mid-tempo τραγούδια, οι μελωδίες είναι πανταχού παρούσες, αλλού θα βρεις μέχρι και 70s hard rock επιρροές, ενώ η μπάντα αποτίει φόρο τιμής μέχρι και στο New Wave of British Heavy Metal. Γενικά όλη η δισκογραφία των Metallica, όλο το heavy metal περνά μέσα από τα τραγούδια του δίσκου. Όλα τα τραγούδια είναι υψηλού επιπέδου, έχουν τόσα πολλά να πουν και να προσφέρουν και συνιστούν μία heavy metal αποθέωση: η μία riff-άρα διαδέχεται την άλλη, τα κιθαριστικά solos είναι απίστευτα, το groove είναι μοναδικό, στα πλαίσια μιας εκπληκτικής παραγωγής. Το στήσιμο των συνθέσεων και η απόδοση του κουαρτέτου μαρτυρά τα φοβερά κέφια, το μεράκι και το πάθος των Metallica εν έτει 2016. Συνολικά, αν έπρεπε σώνει και καλά να ορίσουμε το “Hardwired … to Self-Destruct”, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μία μίξη του “Black Album” με το “Load”! Ναι, είναι ακόμη πιο απολαυστικό απ’ ό,τι ακούγεται! Μιλάμε για έναν δίσκο, που δεν χορταίνεις να τον ακούς, δεν βαριέσαι να τον λιώνεις καθημερινά, δεν κουράζεσαι να τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος, ξανά και ξανά! Οι Metallica, λοιπόν, έκαναν το καθήκον τους και με το παραπάνω, κυκλοφορώντας το καλύτερο δίσκο τους μετά το “Black Album”. Τι περιμένετε; Ορμείστε στο “Hardwired … to Self-Destruct” και γίνετε κοινωνοί ενός instant classic. Δέος!
- 9/10
Δημήτρης Ζαχαρόπουλος
