Τρίτη προσωπική κυκλοφορία για τον κιθαρίστα Mark Tremonti ονόματι “Dust”, όταν ακόμα δεν έχει περάσει ούτε καν ένας χρόνος καλά καλά από τον προηγούμενό του δίσκο “Cauterize” (Ιούνιος 2015). Εύλογη η απορία του ακροατή/μουσικόφιλου για μια τόσο σύντομη επαναφορά στα δισκογραφικά δρώμενα ενός καλλιτέχνη, που έχει ωστόσο αρκετά πλούσια δραστηριότητα και κινητικότητα στο μουσικό γίγνεσθαι. Σημαντική «λεπτομέρεια» αποτελεί το ότι οι ηχογραφήσεις του “Dust” συνέπεσαν με αυτές του “Cauterize” και έλαβαν χώρα τέλη του 2014 αλλά και το πρώτο μισό του 2015. Αλλά και το ότι και τα δύο albums αποτελούν ένα σύνολο είκοσι (και) τραγουδιών, τα οποία ο καλλιτέχνης αποφάσισε να τα κυκλοφορήσει σε δύο set.
Όπως και να έχει, για ακόμα μια φορά ο Mark Tremonti, όντας σε δημιουργικό, καλλιτεχνικό οργασμό, ξεδιπλώνει, εκτός των άλλων, το συνθετικό του ταλέντο, για το οποίο τον ξέρουμε πολύ καλά και μας έχει συστηθεί εδώ και κάμποσα χρόνια (Creed/Alter Bridge/solo). Ο δίσκος επί της ουσίας έχει τα ίδια πατήματα με το “Cauterize”, χωρίς να επαναλαμβάνεται (και αυτό είναι πάρα πολύ βασικό), είναι πολύ heavy και μάλιστα σε φάσεις με κατακλυσμιαία riffs, στοιχεία που δείχνουν ότι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής/ «τα κάνω όλα και συμφέρω», με πολύ απλά λόγια, «το έχει»! Ο τύπος είναι βιρτουόζος στην κιθάρα και μπορεί να κάνει πραγματικά και κυριολεκτικά τα πάντα μαζί της. Οι εναλλαγές από ρυθμικά σε lead και solos και ξανά μανά πίσω γίνονται έτσι, ώστε το ενδιαφέρον του ακροατή να διατηρείται αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών. Εξαιρετική αναφορά πρέπει να γίνει στα φωνητικά του Mark Tremonti τα οποία, και σε συνδυασμό με τις μελωδικές συνθετικές γραμμές σε πολλά τραγούδια (χαρακτηριστικά, στο ομώνυμο “Dust”), δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά και είναι πλέον σήμα κατατεθέν, πέρα από τις δεινές ικανότητές του στην εξάχορδη. Και επίσης, κομμάτι με κομμάτι, ο δίσκος έχει μια πολύ καλή ροή και σε αυτό βοηθούν επίσης ενεργά, με τη συμμετοχή τους, και οι Eric Friedman (κιθαρίστας, συνοδοιπόρος του Mark σε περιοδείες με τους Creed), Wolfgang Van Halen (μπασίστας, με επίθετο βαρύ σαν ιστορία!), Garrett Whitlock (drummer, ο οποίος δε συμμετέχει έτσι απλά στο rhythm section αλλά το συμπαγές παίξιμό του αποτελεί σημείο αναφοράς του δίσκου, κατά την ταπεινή μου άποψη), αλλά και ο παραγωγός του δίσκου Michael “Elvis” Baskette (Slash, Alter Bridge, Ratt, Trivium, κ.ά.), ώστε ο δίσκος να είναι απόλυτα στιβαρός, heavy, μελωδικός και ξεκάθαρα heavy metal. Χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου για τη σύμπραξη όλων όσων συνετέλεσαν στο καταπληκτικό αποτέλεσμα είναι το “Catching Fire”, όπου πολύ απλά γίνεται χαμός …
Εν κατακλείδι, το “Dust” σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν έχει fillers, δεν είναι άλλος ένας δίσκος, άλλη μια αρπαχτή. Είναι ένα μοντέρνο heavy metal album, το οποίο αποτελεί statement καλλιτεχνικής δημιουργίας και έμπνευσης του δημιουργού του. Όπως δήλωσε πρόσφατα και ο ίδιος, «Ξεκινάμε ένα νέο δίσκο ρωτώντας τους εαυτούς μας αν θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τον προηγούμενο δίσκο. Αυτός είναι ο στόχος μας, και προσωπικός μου στόχος κάθε φορά. Οπότε, αν κάποιος οπαδός μας συμφωνεί με αυτό, είμαστε πολύ χαρούμενοι για την καλλιτεχνική μας δημιουργία». Ναι, λοιπόν, όντας οπαδοί του Mark, θεωρούμε ότι το “Dust” είναι το βήμα παραπέρα από το “Cauterize», και ευελπιστούμε κάποια στιγμή να δούμε όλα αυτά τα κομμάτια live σε κάποια συναυλία του. Ακούει κάποιος διοργανωτής εδώ στα μέρη μας … ;
- 8/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
