Ο Άγγελος Γεωργιόπουλος, αναντίρρητα μία από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες της ελληνικής heavy metal σκηνής, έχει προσφέρει πολλά σπουδαία και από διάφορα πόστα στο ελληνικό heavy metal. Το Myth of Rock, λοιπόν, στα πλαίσια της στήλης Made in Greece, είχε θέσει ως προτεραιότητα να μιλήσει μαζί του, ειδικά μάλιστα τώρα, που ετοιμάζει το ντοκιμαντέρ “Metal Under Hell-as”. Πράγματι, επικοινωνήσαμε μαζί του και προχωρήσαμε σε μία πλατιά, άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα για τον Άγγελο Γεωργιόπουλο, τη δράση του, τις απόψεις του και φυσικά, το “Metal Under Hell-as”. Στο τέλος βγάλαμε και λαβράκι, όπως θα αντιληφθείτε και οι ίδιοι!
από τον Δήμητρη Ζαχαρόπουλο
Γεια σου Άγγελε, τι κάνεις;
Μια χαρά, τρέχω με τη δουλειά, με τον κορωνοϊό… τα γνωστά προβλήματα που έχουμε όλοι μας. Εσύ τι κάνεις;
Όλα καλά! Ας ξεκινήσουμε. Πριν πάμε στο project που ετοιμάζεις τώρα, θα ήθελα να μιλήσουμε για εσένα, Άγγελε. Για την αρχή θα ήθελα να μας πεις πότε και πώς ξεκίνησες να ακούς heavy metal.
Ξεκίνησα στο Γυμνάσιο, τη δεκαετία του ’80. 1980.., ήμουν στην ηλικία των 13-14 ετών, μαθητής γυμνασίου. Είχα πάει σε έναν φίλο, τον Βασίλη, για «διάβασμα» στα μαθηματικά, είχε ένα compact στερεοφωνικό που του είχε φέρει ο πατέρας του από Ιαπωνία. Μου έβαλε στο πικ-άπ, Scorpions, Rory Gallagher, KISS, Thin Lizzy, UFO… Έτσι ξεκίνησα… Με κάποιες συλλογές σε κασέτες. Αργότερα αγοράζοντας από κοινού με τον Βασίλη κάποια albums των Van Halen, Scorpions, Queen… σιγά σιγά ανεξαρτητοποιήθηκα δισκογραφικά. Βασικά το 1984 με την αγορά του πρώτου στερεοφωνικού από τον αδερφό μου.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου metal είδη;
Ακούω τα πάντα, από το κλασικό heavy metal των Accept, Saxon, Virgin Steele … το black metal των Dimmu Borgir, Behemoth, Samael…έως την αγαπημένη μου underground σκηνή… Anti-Flesh, Celestia, Redox … Krisiun … Haslam. Δεν έχω πρόβλημα, ακούω τα πάντα. Αν κάτι μου αρέσει, το ακούω. Τάσσομαι υπέρ της άποψης ότι το heavy metal είναι το ΟΛΩΝ. Κάποιες φορές οι υποκειμενικοί διαχωρισμοί που γίνονται στα ιδιώματα… είμαι thrash-άς, είμαι black-άς, εγώ power-άς δεν μου κάθονται ορθοί. Τα ιδιώματα σίγουρα υπάρχουν με το ρόλο τους να επικεντρώνεται, χοντρικά, στο πολύπλευρο της ηχητικής προσέγγισης και θεματολογίας και όχι ως ανεξάρτητα του μονογενούς είδους heavy metal. Ανάλογα με τις συνθήκες, βασικά με τη διάθεσή σου, μπορείς να ακούσεις τα πάντα… Από επικό, poser, pagan μέχρι ακραίο crust και depressive black.
Άγγελε, έχεις ασχοληθεί με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, με τον Τύπο, αλλά ας τα πάρουμε από με τη σειρά. Με το ραδιόφωνο πότε και πώς ασχολήθηκες;
Δεκαετία του ’80 ως φοιτητής υπήρχε ένας πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός, ο Studio 652 στο Ίλιον (τότε Νέα Λιόσια), τον είχαν δύο φίλοι, οι οποίοι έπαιζαν λαϊκά και disco της εποχής… με τις γνωστές αφιερώσεις, ξέρεις. Κάποια στιγμή, ενώ ήδη άκουγα heavy metal, τους πρότεινα να κάνουμε ένα δίωρο, 4 με 6 τα ξημερώματα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, παίζοντας hard rock και heavy. Έτσι ξεκίνησα το ραδιόφωνο, ως ερασιτέχνης, στα πειρατικά FM, μέχρι που μας κλείσανε το 1991. Μας έπιασε το ραδιογωνιόμετρο, αλλά τότε ήμουν ήδη στον Rock FM, κατ’ ουσία είχα φύγει, απλά έκανα κάποιες εκπομπές μία στο τόσο με το ψευδώνυμο «Alien»! Μετά το κεφάλαιο του Rock FM πήγα στον Space και λίγο αργότερα στον 902 αριστερά. Γυρνώντας από τον στρατό επιχείρησα στον Shock FM του Κώστα Μυλωνά, πέρασα από Atlantis και σχεδόν ξαφνικά, σαν από σόκ, ξενέρωσα! Μου ήταν ανυπόφορο να παίζω play list … αισθανόμουνα σαν Jukebox!
Έχεις κάνει και τηλεόραση.
Ναι, αρχικά στο Blue Sky. Σε μία εποχή που το να παίζεις heavy metal στην τηλεόραση ήταν λιγάκι εξεζητημένο … Βέβαια υπήρχαν εκπομπές, όπως του Ηλία του Παπαδόπουλου στο Tele City («Metal City»), στην ΕΤ3 η εκπομπή «Μεταλλουργείο» του Στάθη Ν. Παναγιωτόπουλου … Είχαμε κάνει μαζί τον φίλο Αλέξανδρο Κουλούρη μία κρούση στα ερασιτεχνικά κανάλια της τότε εποχής, μιλήσαμε με το Blue Sky. Συμφωνήσαμε για μία εκπομπή rock, όχι heavy metal. Εντάξει, δεν μπορούσαμε να του πούμε ότι θα παίξουμε metal, ο ιδιοκτήτης ήταν πολύ διστακτικός, πολύ φοβικός απέναντι σε κάτι τέτοιο. Μας έλεγε: «άμα βάλω heavy metal, θα με κυνηγάνε όλοι και κύρια οι παπάδες! Είναι σατανιστικό, είναι θορυβώδες κ.α.». Οκ, λοιπόν, θα παίξουμε rock, άσχετα ότι από το πρώτο clip heavy metal ρίξαμε! Η εκπομπή εδραιώθηκε σχεδόν με μιάς. Την περίοδο 2000- 2002, έκανα το τελευταίο μου πέρασμα από το Blue Sky. Είχαν μεσολαβήσει διάφορα περάσματα από κανάλια, όπως στο Τηλε Τώρα, στο οποίο μας κόψανε στον αέρα μετά το δεύτερο video, στο Τηλε Άστυ ήταν κάποια στιγμή να ξαναβγούμε … δεν βγήκαμε, ξαναγυρίσαμε πάλι στο Blue Sky. Μετά από ένα διάστημα στο Art συνέχισα στο High TV για δύο χρόνια, όπου και επανήλθα για 4 μήνες το 2011. Δυστυχώς τα μικρά κανάλια είναι εξαρτώμενα από πάρα πολλούς, ειδικά από πληρωμένες εκπομπές τηλεπωλήσεων, άλλα πάλι από την Εκκλησία. Εύλογα δεν μπορέσαμε να συνεχίσουμε. Σαν συμμετέχων πάλι, σε διάφορες εκπομπές, έχω «δικαστεί» ως σατανιστής, έχω συμμετάσχει ως «ειδικός αναλυτής» metal και σατανισμού και σε κάποια ντοκιμαντέρ ως παρουσία που καταθέτει την άποψή της γύρω από το είδος.
Ακόμη, είσαι και μουσικός συντάκτης σε heavy metal έντυπα. Μπορείς να μας δώσεις κάποιες πληροφορίες σχετικά;
Κοίτα, ξεκίνησα με την εφημερίδα Oz του Πανούτσου τέλη 80s, μετά έγινε περιοδικό, όταν πήγα φαντάρος, σταμάτησε και να εκδίδεται … Συνεργάστηκα με τον Πάνο τον Τζανετάτο, βγάζοντας τα περιοδικά Iron και Metal Youth. Διαφώνησα, όμως, με τον Πάνο για λόγους ιδεολογικούς, ειδικά με τη γραμμή περιεχομένου του Forest που παρουσίαζε μόνο black metal … υπό την σκοπιά πως το ιδίωμα είναι μόνο για την άρια φυλή, ανδρικό μόνο σπορ και άλλες γελοιότητες περί καθαρών και μη … Μετά έκανα το δικό μου περιοδικό, το Attack. Επιχείρησα να γίνω εκδότης, εντός και εκτός εισαγωγικών, όπως θες πάρ’ το. Δεν τα καταφέραμε, παρόλο της δυνατής συντακτικής ομάδας με Johnny Κομούτο, Χριστόφορο Κοτσώνη κ.ά., τον Άκη Πότσιο στα γραφιστικά, τον Παύλο Γιαννακούρη στην προ-επιμέλεια… Δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουμε το περιοδικό. Περιμέναμε να γίνει η εκκαθάριση του τρέχοντος τεύχους, ώστε να προχωρήσουμε στην έκδοση του επομένου … Αυτό ήταν πολύ χρονοβόρο, έπαιρνε ενάμιση, κάποιες φορές και δύο μήνες. Δεν είμασταν σταθεροί στην μηνιαία κυκλοφορία. Να συμπληρώσω πως πρίν το Iron είχα κάποιες σκόρπιες συνεργασίες… με το Metal Invader, ειδικά στην περίπτωση της βιντεοκασέτας Fire and Ice, με κάποια fanzines… Rocka Rolla, Bio rock, κ.ά.
Επομένως, έχουμε ραδιόφωνο, τηλεόραση, Τύπο. Αν σου έλεγε κάποιος να διαλέξεις μόνο ένα από όλα αυτά, ποιο θα διάλεγες;
Αν ξαναέκανα κάτι; … Αυτή τη στιγμή θα με ενδιέφερε μια επιστροφή, υπό πλήρη όμως ελευθερία λόγου και metal ήχου, στο ραδιόφωνο.
Επίσης, έχεις υπάρξει και τραγουδιστής σε κάποιες μπάντες. Μπορείς να μας πεις κάποιες λεπτομέρειες;
Εντάξει… ερμηνευτής από πάθος για το είδος, όχι τραγουδιστής! Στους White Angel μία μπάντα που φτιάξαμε το 1987 και παίξαμε μέχρι και το 1991. Mετά υπήρξε μία πρόταση από τους Flames 2000 με 2003…ξαναβρεθήκαμε μαζί το 2009, αλλά έχοντας κολλήσει με πιο black ερμηνείες και ταυτόχρονα χάνοντας την ένταση του thrash, αποχώρισα. H σχέση μας, όμως παραμένει τέλεια! Εκείνη την εποχή, το 2009, έφτιαξα μία μπάντα με έναν φίλο κιθαρίστα, πρώην μέλος των White Angel και Myth of Nia, τον Νίκο Οικονόμου, τους Olympus. Πού και πού βρισκόμαστε … γράφουμε μουσική, γυρίζουμε και κανά video, περισσότερο για μας. Για τον εσωτερικό, ατομικό μας οίστρο. Ίσως κάποια στιγμή βγάλουμε ένα EP … ίσως!
Έχεις βγάλει το βιβλίο, «665 ημέρες και μία ζωή metal». Μίλησέ μας για αυτό.
Αυτό το βιβλίο ήταν ένα απωθημένο που υπήρχε από την δεκαετία του ’90. Τότε, με έναν φίλο που δεν υπάρχει πια στην ζωή, τον Τάσο Μενεμενόγλου, είχαν γίνει κάποιες επαφές με τον εκδοτικό οίκο Οξύ… όμως, το συμφωνητικό για την έκδοση του βιβλίου περιελάμβανε κάποιους όρους, τους οποίους εγώ δεν μπορούσα να δεχθώ … δηλαδή, ήταν μία καρικατούρα, έπρεπε να κινηθεί αυστηρά στο μουσικό είδος χωρίς πολιτικές προεκτάσεις, χωρίς ιδιαίτερη κοινωνιολογική ανάλυση … αυτό μου φάνταζε άχρωμο μονόπρακτο! Αρνήθηκα να το υπογράψω, ώστε να προχωρήσει η συγγραφή και έκδοση.
Αρχές του 2017 ήρθα σε επαφή με τον εκδοτικό οίκο ΚΨΜ μέσω του φίλου καθηγητή Πανεπιστημίου Αλέξανδρου Κοντογιάννη, είχε επαφές από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο, έχοντας πάντα εύλογες αμφιβολίες, αυτές όμως κάμφθηκαν με μιάς. Ο Δημήτρης Γκόβας, σύμβουλος έκδοσης του ΚΨΜ, είναι κι αυτός θιασώτης του metal, επομένως, η έκδοση πήρε σχεδόν τυπικό χαρακτήρα. Ήταν απλά θέμα χρόνου. Το βιβλίο βγήκε στις 720 σελίδες. Περιλαμβάνει όχι μόνο την ιστορία του metal, έτσι όπως την βίωσα προσωπικά στα 80s, αλλά και τις παράλληλες συνιστώσες – σχέσεις του … με τις θρησκείες, με τις διάφορες πολιτικοϊδεολογικές ομάδες … τις φιλοσοφικές και ηθικές θεωρίες που το διέπουν, τον ρόλο των γυναικών σε αυτό, ανάλυση συμβόλων και φετίχ, το dress code… μέχρι πώς επιδρά στον εγκέφαλο και το σώμα … απαντήσεις, μετά έρευνας, αν π.χ. θα πρέπει να ξαναγίνει underground ή όχι … ποια είναι τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα που συναντάμε κ.ά. Υποστηρίζω βάσιμα πως είναι πολλά βιβλία μέσα σε ένα. Χωρισμένο σε δύο κύρια μέρη, στο πρώτο μέρος με τίτλο Metal-ικό Χρονολόγιο και στο δεύτερο, όπου σε 9 κεφάλαια αναλύονται τα άπαντα του είδους.
Πώς τα πήγε εμπορικά το εν λόγω βιβλίο;
Πολύ καλά! Οσονούπω πάει για δεύτερη έκδοση… Δοθείσης της ευκαιρίας ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους και όλες που το έχουν αποκτήσει.
Πάμε αισίως στο “Metal Under Hell-as”. Πρόκειται για κινηματογραφική ταινία με πλοκή ή για ντοκιμαντέρ;
Λοιπόν… είναι ένα ντοκιμαντέρ με χροιά ταινίας, μία ιδέα που προέκυψε τον Φεβρουάριο του 2020. Είχαμε κάνει με τον σκηνοθέτη Γιώργο Βακάλη ένα ντοκιμαντέρ μικρής διάρκειας γύρω από τον αντικομφορμισμό του metal, τις σχέσεις του με τα Εξάρχεια, για το περιοδικό «Βαβυλωνία». Υπήρχαν στοχευμένες αναφορές στη πορεία του metal στην Ελλάδα και στη συμμετοχή των εγχώριων συγκροτημάτων. Έτσι γνωρισθήκαμε με τον Γιώργο … Μού εξέφρασε την ανάγκη, την επιθυμία του να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ γενικότερα για το ελληνικό metal, με προοπτική να παίξει σε κινηματογραφικές αίθουσες. Έχουμε ήδη ξεκινήσει να το δουλεύουμε έχοντας έρθει σε επαφή με αρκετά συγκροτήματα… με πολλούς ανθρώπους γύρω από το metal κι όχι μόνο.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στο “Metal Under Hell-as”;
Προκειμένου να ξετυλίξει αυτό που έχει μέσα στον νου του ο Γιώργος, ο κύριος ρόλος μου ήταν και παραμένει η επαφή με τα συγκροτήματα. Δεν γνωρίζω ακόμα ακριβώς πώς θα είναι η συμμετοχή μου. Βασικά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με απασχολεί είναι, ταυτιζόμενος με το όραμα του Γιώργου να αναδειχθεί η βασική ουσία όλης αυτής της ιστορίας που δεν είναι άλλη από το heavy metal στην Ελλάδα. Πώς ξεκίνησε, με τι προοπτικές, τα όνειρα κάποιων ανθρώπων που έπαιζαν heavy metal στα 80s και early 90s, αν διαψεύσθηκαν … η αγωνία, οι ανατροπές, οι δύσκολες εποχές, καθώς και η παγκόσμια πορεία του εγχώριου metal στο σήμερα.
Σε τι στάδιο βρίσκονται τα γυρίσματα; Κοντεύουν να ολοκληρωθούν;
Όχι. Αυτή την εντύπωση ή μάλλον την ψευδαίσθηση είχα και εγώ. Πως θα ήταν κάτι σχεδόν απλοϊκό για εμάς, δηλαδή συνεντεύξεις, κάποιο υλικό αρχειακό εμβόλιμο κ.λπ. Η άγνοια κινδύνου παραπλανεί! Καθυστερήσαμε αρκετά στο φερόμενο γραφειοκρατικό κομμάτι, το καλοκαίρι ειδικά. Περιμέναμε τον δικηγόρο να μας συντάξει το συμφωνητικό της συνέντευξης, το οποίο θα πρέπει να συνυπογράψουν τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες, αλλά και όσοι πάρουν μέρος. Εκεί είχαμε κάποιες δυσκολίες π.χ. σχετικά με την λεπτή διαχείριση σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, όσον αφορά τη σύνταξη του κειμένου. Τελικά το έχουμε στα χέρια μας, έχουμε ήδη αχίσει την ψηφιοποίηση του αρχείου, δηλαδή από βιντεοκασσέτες να το κάνουμε ψηφιακό … Είχα και εγώ την εντύπωση ότι απλά παίρνουμε την βιντεοκασσέτα και την κάνουμε DVD και τελειώνει, αλλά δεν είναι έτσι, θέλει ειδική επεξεργασία, η φωτογραφία το ίδιο. Στον παρόντα χρόνο μας απασχολούν οι συνεντεύξεις και το αρχείο.
Ανέφερες ότι θα μιλήσετε όχι μόνον με συγκροτήματα, αλλά και με παράγοντες της ελληνικής σκηνής.
Ναι, θα μιλήσουν ραδιοφωνικοί παραγωγοί, άνθρωποί που ασχολήθηκαν με clubs, με τη διοργάνωση συναυλιών, DJs, οπαδοί του είδους… μουσικοί/συγκροτήματα, μεμονωμένες προσωπικότητες… όχι μόνο από το παρελθόν, με κάποιες εκπλήξεις που θα μου επιτρέψεις να μην τις «ξεγυμνώσω»! Ευελπιστούμε ότι όλα θα πάνε καλά. Μιλάμε κυριολεκτικά για μαραθώνιο! Άλλωστε, μετά την συγκέντρωση του υλικού, όπως καταλαβαίνεις, περνάμε στην διαχείριση, εδώ πιο υπεύθυνος, για να σου μιλήσει είναι ο Γιώργος, και φυσικά στην τελική επεξεργασία του όλου υλικού για τον κινηματογράφο.
Άγγελε, ασχολείσαι με το heavy metal από τις αρχές των ‘80s μέχρι και σήμερα. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στο heavy metal σήμερα σε σύγκριση με τις παλιές εκείνες ημέρες;
Κοίτα, θα πω μια φράση, την οποία έχω ξαναπεί, «παλιά κυνηγάγαμε το heavy metal, σήμερα το heavy metal κυνηγά εμάς»! Πάρα πολλές κυκλοφορίες, υπερβολική πληροφόρηση σε σημείο να μην προλαβαίνεις τη συνειδητή επεξεργασία τους, διαδικτυακά δε, ο χαμός! Οικονομική δυσπραγία επίσης … Εμείς στο τότε του παρελθόντος κοιτάγαμε να βγει το νέο album των Black Sabbath, Judas Priest, Iron Maiden, Exodus, Celtic Frost… θεωρούσαμε ότι πολλές φορές το heavy metal ξεκινά και σταματά σε αυτά τα συγκροτήματα. Πλέον κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, μιλάμε για χιλιάδες κυκλοφορίες τον μήνα. Φυσικά το είδος έχει παγιωθεί παγκόσμια. Υπάρχει heavy metal σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αυτό είναι το καλό… τώρα, από εκεί και πέρα, οι απόψεις είναι υποκειμενικές, δηλαδή το τι σου αρέσει από αυτό που κυκλοφορεί και το τι δεν σου αρέσει. Κάποια συγκροτήματα δυστυχώς έχουν πάψει λόγω ηλικίας να υπάρχουν, δεν ξέρω αν τα καινούργια έχουν τη δυναμική να πάρουν στις πλάτες τους το βάρος που άφησαν οι παλιοί. Ο χρόνος θα δείξει… Αισθάνομαι το μέλλον του heavy metal ομιχλώδες. Γενικότερα, η νέα γενιά δεν είναι τόσο πολύ κοντά, ακούνε άλλα είδη. Στην Ελλάδα για παράδειγμα οι περισσότεροι ακούνε hip hop, … trap, μπουζουκοπόπ… Ακόμα, ένα βασικό στοιχείο είναι πως ο οπαδός του metal μπορεί να είναι σε μεγάλο ποσοστό άνθρωπος που ασχολείται μαζί του πέραν αυτής της ιδιότητας. Να έχει ένα webzine, web radio, ένα μαγαζί, να γράφει σε ένα περιοδικό, σε ένα blog, να είναι μουσικός, διοργανωτής, να διατηρεί διαδικτυακό μαγαζί-site πωλήσεων albums… Στις μέρες μας τείνει ο οπαδός να είναι «είδος προς εξαφάνιση»! Ο πιστός ακόλουθος του metal, που το metal τόσο χρειάζεται, μεταλλάσσεται, αργά αλλά σταθερά, εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, σε έναν «επώνυμο επαγγελματία» μεταλλά… Αυτό, δίχως κατά κρίση να είναι άσχημο, οδηγεί μοιραία, παράλληλα με την όλο και πιο πολύ μειούμενη εισροή νέου αίματος, στην συρρίκνωση της δυναμικής του είδους .. πόσο μάλλον όταν αυτός/ή αναφέρεται συγκριτικά με τα ελληνικά συγκροτήματα.
To heavy metal έχει και πολιτική χροιά για εσένα;
Σίγουρα! Το heavy metal έχει κατ’ αρχην άποψη επί παντός επιστητού, είναι πολυδιάστατο, πολυπολιτισμικό, είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, αν και είναι παγκοσμιοποιημένο. Θέλει να διατηρεί τα πολιτισμικά στοιχεία του τόπου, από τον οποίο προέρχεται … Π.χ. η πλειοψηφία του αργεντίνικου metal διατηρεί ερμηνευτικά την Ισπανική γλώσσα, από την άλλη, υπάρχουν «αρμονικές» ή κιθαριστικά αρπίσματα ή στίχος που παραπέμπουν στην κέλτικη μουσική … κάτι αντίστοιχο βλέπουμε να συμβαίνει και στην Ελλάδα με συγκροτήματα που κοιτούν με γνώση πίσω στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό … Τους Σκανδιναβούς που υμνούν τον Thor, τους Vikings, τους Βραζιλιάνους thrashers με τη χρησιμοποίηση παραδοσιακών ήχων στα τυμπάνα … Μην πάμε εξειδικευμένα στη θεματολογία … από εσωτερισμό μέχρι Δρυίδηδες!… Γιατί απλά θα χαθεί η μπάλα! Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το metal είναι μία ελευθεριακή μουσική που ακόμα και αν δεν διατηρεί τα παραπάνω γηγενή εμφανή παραδοσιακά στοιχεία, είναι ικανό να δανειστεί μέσα από τον πολιτισμό, την λογοτεχνία, τη φιλοσοφία άλλων λαών … Αυτή η άποψη είναι πολιτική πράξη. Άρα και το metal είναι πολιτική πράξη. Φυσικά εδώ πλανάται το ερώτημα…πολίτης metal; Ή ελεύθερος metal;… Η απάντηση είναι υποκειμενική και άμεσα εξαρτώμενη. Αν διαλέξεις το πρώτο, πόσο σε εκφράζει η δημοκρατία των πολιτών; … Αν διαλέξεις το δεύτερο, είσαι σίγουρος ότι η ελευθερία σου δεν είναι σικέ ή τουλάχιστον δανεική; Συμπερασματικά, το στυλ/ύφος του ότι ακούω την τάδε μπάντα αδιαφορώντας για το τι πρεσβεύει, απλά ακούω συνοδευτικά τον στίχο, για μένα δεν ισχύει. Εκτός αν πρόκειτε για αδαή. Εντάξει, υπάρχουν και τέτοιοι/ες.
Κατάλαβα.
Το θεωρώ καθαρά, ταξικό μουσικό είδος, όμως, δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να ακουστεί από τον οποιονδήποτε, από την όποια κοινωνική, οικονομική τάξη. Δεν απαγορεύει το άκουσμα metal. Διαδραστικά, όμως, απευθύνεται στην μικροαστική, εργατική και ό,τι πιο κάτω υπάρχει τάξη και φυσικά εναντιώνεται αντικομφορμιστικά στην κοινωνική ελίτ. Τέλος! Στον αντίποδα κάποιος/α θα πεί, μα καλά, από πότε ένα προϊόν, παραγόμενο μάλιστα και από αρκετές πολυεθνικές εταιρείες, προς ευρεία κατανάλωση, έχει ταξικό πρόσημο ή πάλι πόσο ταξικοί αισθάνονται οι «πλούσιοι» Metallica, Judas Priest, Megadeth και πόσοι ακόμα; Το θέμα είναι πόσο συνειδητοποιημένος είναι ο οπαδός που στηρίζει με το μεροκάματό του το είδος… και το ΚΚΕ λαϊκό κόμμα είναι, αλλά ο πρόεδρός του φοράει ρολόι Rolex. Αυτό σημαίνει ότι παύει να αγωνίζεται για την εργατική τάξη;… ότι οι ψηφοφόροι του στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι από την εργατική τάξη και την τάξη των ανέργων;… όχι φυσικά! Δες, επίσης, ποιοι στήριξαν την «αριστερά» του Αλέξη, ενός προέδρου κόμματος που δεν έχει δουλέψει ποτέ του! Η απάντηση, λοιπόν, βρίσκεται στο ιδεολογικό επίπεδο και υπόβαθρο του είδους, στην ιστορία της γέννησής του. Ο οπαδός οφείλει να γνωρίζει. Έχοντας λοιπόν προσωπική, κοινωνική, οικονομική θέση και άποψη, ελεύθερα αποφασίζει το γιατί και το πώς συμπορεύεται με το metal… Επαναλαμβάνω όμως, πρώτιστα οφείλει να γνωρίζει την ιστορία του! Αυτό είναι το ένα θέσφατο μαζί με το δεύτερο, την αγάπη για το metal και όχι για τη ναρκισσιστική χρήση του.
Heavy metal και Ελλάδα. Είναι μια σχέση που εξελίσσεται προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;
Φαντάζομαι εννοείς τα ελληνικά συγκροτήματα…
Ναι.
Μετά αποδείξεων δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα συγκροτήματα του εξωτερικού, ούτε στη γνώση ούτε στην τεχνική. Αυτό που υπήρχε εμφανώς τη δεκαετία του ’80 και του ’90 ήταν ο γεωπολιτικός αποκλεισμός της Ελλάδας. Γενικά του Ευρωπαϊκού Νότου. Αυτό πλέον είναι κάτι, που δεν ισχύει τόσο πολύ. Πιστεύω στα ελληνικά συγκροτήματα και μπορώ να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια, όταν μπαίνω στη διαδικασία να αγοράσω ένα καινούργιο album, με ενδιαφέρουν πρώτα οι δουλειές των ελληνικών συγκροτημάτων και δευτερευόντως των υπόλοιπων εκτός. Τα εγχώρια metal σχήματα και καλλιτέχνες, όχι απλά υποστηρικτικά, ευθέως μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές είναι παρασάγγας καλύτερα/οι!
Θέλεις να περάσεις κάποια μηνύματα για το heavy metal στον κόσμο μέσα από το “Metal Under Hell-as”;
Όχι, δεν είναι αυτοσκοπός να περαστούν κάποια μηνύματα, με την έννοια του «πρέπει», με την καθοδηγούμενη έννοια ότι ο χεβυμεταλλάς πρέπει να είναι έτσι ή ο χεβυμεταλλάς πρέπει να είναι αλλιώς. Αυτά μπορεί να υπήρχαν εν είδη προκαταλήψεων την δεκαετία του ’80 ή στις απαρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά τώρα δεν νομίζω ότι μπορείς να πεις σε κάποιον πώς να ακούσει heavy metal. Είναι καθαρά υποκειμενική μουσική, ο καθένας το ακούει για τον εαυτό του και ο συνδετικός κρίκος είναι το είδος, το όλον που λέγαμε. Αυτό που θέλουμε να δώσουμε είναι η καταγραφή, εν είδη μίας μικρής ιστορίας, όσον αφορά τον χρόνο, εννοώ την χρονική της διάρκεια, το πώς εξελίχθηκε το ελληνικό metal, ποιο ήταν το πρώτο κύμα, ποιο το δεύτερο, το τρίτο, πώς φθάσαμε στο σήμερα, ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε και να δείξουμε ότι το metal είναι παράγωγο της εκάστοτε εποχής του. Αλλιώς ήταν ως έκφραση το heavy metal στη δεκαετία του ’80, αλλιώς στη δεκαετία του ’90, αλλιώς το 2000, αλλιώς το 2010, αλλιώς το 2020. Βασικός στόχος είναι αυτός: να επικεντρωθούμε κυρίως στο πώς ξεκίνησε το metal, πώς εξελίχθηκε εν δυνάμει μέσα στις δεκαετίες. Να μείνει ως μία ισχυρή παρακαταθήκη, γνώσης-ιστορίας-metal παράδοσης, για τις επόμενες γενιές, ταυτόχρονα ως φόρος ελάχιστης τιμής στα παιδιά που το ξεκίνησαν και κάποιοι εξακολουθούν να δημιουργούν μαζί του.
Λίγο πριν κλείσουμε, Άγγελε, θα ήθελα να μας πεις πώς σε επηρέασε η όλη κατάσταση με τον COVID-19.
Όπως όλους μας. Προσωπικά αδυνατώ να δεχθώ την υποχρεωτικότητα των μέτρων στη βάση της ατομικής ευθύνης. Η ευθύνη στην υγεία συνταγματικά ανήκει στο περιπολλού κράτος. Το αν η εξουσία βολοδέρνει μεταξύ ανικανότητας και έλλειψης τεχνογνωσίας στην αντιμετώπιση ενός υπαρκτού ιού, με μόνο όπλο τη θεσμική εκτροπή, ο πολίτης δεν φταίει να πληρώνει μονάχος του το μάρμαρο! Η εξουσία τυρβάζει ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στις παραλίες και στα βουνά, η αντιπολίτευση αποχαυνωμένη ακολουθεί την πολιτική του αυγολέμονου … μην τυχόν και κόψει! … και ο λαός για πολλοστή φορά στη βορά της πληρωμένης παραπληροφόρησης των ΜΜΕ σαν μαλάκας! … Θεωρώ γελοίο να διεκδικώ τα αυτονόητα εν έτη 2021 παίρνοντας μέρος σε πορείες, διαδηλώσεις… αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τους τα χαρίσω!… Είμαι ενάντια σε κάθε ανελεύθερο-φασιστικό μέτρο θεωρώντας το κατάλοιπο της συντεχνιακής ελληνικής ολιγαρχίας. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει διαχείριση του εαυτού του, όπως αυτός επιθυμεί. Θέλει να κάνει το εμβόλιο, καλώς, δεν θέλει να κάνει το εμβόλιο και πάλι καλώς. Αυτό σημαίνει ατομική ευθύνη, εφόσον δηλαδή αυτή απορρέει από την ατομική ελευθερία. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ανήκει στη συστημική των μαϊντανών της πληροφόρησης σχολής, ήτοι στην λίστα Πέτσα! Διακυβεύονται δις ευρώ, μην το ξεχνάμε… Από την άλλη ο κορωνοϊός μας έβαλε στο σπίτι, είτε ως επιδημία είτε ως πανδημία, διότι και αυτό είναι κάτι που μπορείς να συζητήσεις άνετα, μας έκανε να σκεφθούμε κάποια πράγματα περισσότερο. Ίσως ήρθαμε πιο κοντά στον εαυτό μας, κάναμε μία εσωτερική αναζήτηση… να δούμε πού πάμε, τι πραγματικά θέλουμε, αλλά τελικά είτε έτσι είτε αλλιώς, έχουμε καταλήξει πως το βασικότερο όλων, ακόμη και της όποιας δημοκρατίας, κατ’ ευφημισμό ή όχι, είναι η ελευθερία, η ατομική ελευθερία. Τα μέτρα που παίρνονται, οι υποχρεωτικότητες, τα «μη» που συναντάμε στην καθημερινότητά μας, μας κάνουν να την νοσταλγούμε όλο και περισσότερο… να συνειδητοποιούμε την μεγάλη της μοναδική αξία… Προσοχή, λοιπόν, σε αυτούς τους εξουσιαστές και μη, που μας την στερούν!
(αριστερά ο Ανδρέας Ριγάνης/φωνητικά/ex – Αίολος, συμμετείχε επίσης στην πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Heaven ‘n’ Hell στην συλλογή του δισκάδικου Happening το 1981, στη μέση ο Άγγελος Γεωργιόπουλος και δεξιά ο Μιχάλης Νικολαΐδης/κιθάρα, ενορχήστρωση – Heaven ‘n’ Hell)
Τι άλλο να περιμένουμε από τον Άγγελο Γεωργιόπουλο στο κοντινό μέλλον;
Τώρα επικεντρώνομαι στο “Metal Under Hell-as”. Ταυτόχρονα επιμελούμαι ένα λεύκωμα της ταινίας, το οποίο θα συνοδεύεται από ένα επτάιντσο. Εκεί θα περιλαμβάνονται δύο τραγούδια, το ένα θα είναι το ομότιτλο της ταινίας, “Metal Under Hell-as”, την ενορχήστρωση έχει φέρει σε πέρας ο Μιχάλης Νικολαΐδης, κιθαρίστας της πρώτης τη τάξη heavy metal μπάντας στην Ελλάδα, των Heaven and Hell. Στη ηχογράφησή του θα πάρουν μέρος αρκετοί μουσικοί, καθώς και στο δεύτερο τραγούδι… μια ακόμη έκπληξη!
Πολύ ωραία, Άγγελε, σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη. Εύχομαι καλή συνέχεια στο “Metal Under Hell-as” και σε όλα τα projects σου!
Ως μέλος της ομάδας ‘Metal Under Hell-as’ σε ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και την στήριξη στην προσπάθεια… καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις. Προσωπικά, για όλους και για όλες εύχομαι Υγεία! Δύναμη! …heavy metal και μετά την ανάσταση των νεκρών!
