Νέος δίσκος Spiritual Beggars …
… δε θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα η Άνοιξη… Η ανυπομονησία χτυπούσε κόκκινα αλλά τελικά ο νέος δίσκος αφίχθη. Και ροκάρει αγρίως… Με ψυχεδελική εξωφυλλάρα, που παραπέμπει ευθέως στο “Mantra III” και ‘70s full vintage αισθητική! Με τον κύριο Amott & Co. σε μεγάλα κέφια, σε performance αλλά και με εμπνευσμένες συνθέσεις.
Ο δίσκος ξεκινά με το groove-άτο ομώνυμο κομμάτι και δίνει τον τόνο για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το feeling είναι σχεδόν καλοκαιρινό, αισιόδοξο και η διάθεση πλημμυρίζει από όμορφα συναισθήματα. Fuzzy riffs και vintage πλήκτρα από τον μετρ και πολυπράγμονα Per Wiberg (τον είδαμε πρόσφατα με τους Candlemass στην Αθήνα) παραπέμπουν ευθέως σε Deep Purple και Uriah Heep. Ιδίως στο επόμενο τραγούδι, το “Diamond Under Pressure”, το riff και ο ρυθμός γενικότερα μοιάζουν πολύ με το “Woman From Tokyo” των Purple. Το ξεχωριστό solo του Amott με ανατολίτικη χροιά και μία εσάνς από Ritchie Blackmore χρωματίζουν υπέροχα το κομμάτι και συντελούν τα μάλα στην ταυτότητα του δίσκου. Ο Amott ξεσαλώνει όταν βρίσκεται στους Beggars και αυτό αποδεικνύεται ακόμα μια φορά. Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει και στο παρελθόν, με τους Beggars αναζωογονείται, μπορεί και αναδεικνύει τη δημιουργικότητά του, που πηγάζει από την αγάπη του πίσω στα μακρινά (ή μήπως όχι και τόσο μακρινά;) ‘70s, με περίσσια άνεση και χάρη, θα προσθέταμε. Μπορεί να τον απολαμβάνουμε και με τους Arch Enemy φυσικά, αλλά και παλιότερα με τους Carcass, όμως η άκρως retro πλευρά του ξεδιπλώνεται στους Beggars.
Πρέπει να τονιστούν δύο πράγματα σε τούτο το δίσκο: πρώτον, το rhythm section από τους Sharlee D’ Angelo (Arch Enemy, Mercyful Fate, The Night Flight Orchestra) αλλά και τον Ludwig Witt (Firebird, Grand Magus, Shining), οι οποίοι στρώνουν στην κυριολεξία το δρόμο και αποτελούν το ιδανικό ρυθμικό πεδίο, πάνω στο οποίο βαδίζουν χεράκι-χεράκι οι Amott και Wiberg, σε απόλυτη αρμονία κιθάρας και πλήκτρων. Και επίσης, μπορεί οι λάτρεις του Spice αλλά και του JB να «λοξοκοιτούν» τον Apollo, όμως εκείνος αποδίδει εξαιρετικά το υλικό του δίσκου και τιμά τους γείτονές του στο Halmstad της Νότιας Σουηδίας, που τον εμπιστεύονται στα φωνητικά. Έχοντας τον Ian Gillan στο πίσω μέρος του μυαλό του, είναι αξιοπρεπέστατος στα καθήκοντά του και συμβάλλει και αυτός στα αξιομνημόνευτα και πιασιάρικα choruses των κομματιών αλλά και στη δυναμική τους, όπως στο “What Doesn’t Kill You” . Ο δίσκος έχει σημεία, που θυμίζουν προηγούμενα albums, όπως το “Hard Road” (μεταξύ άλλων, ο συγκεκριμένος τίτλος θυμίζει και το tattoo στα δάκτυλα των χεριών του Ludwig Witt), που φέρνει κατά κάποιο τρόπο στην –πιο metal- αισθητική του “Demons”.
Η μπάντα βρίσκεται σε καλλιτεχνικό οίστρο, μας παρουσιάζει κομματάρες, όπως το “Still Hunter”, και αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν οι Beggars, αν τα μέλη της επικεντρώνονταν εξ’ ολοκλήρου σε αυτή, και δεν απασχολούνταν σε διαφορετικά projects – μπάντες ο καθένας ξεχωριστά. Η έμπνευση ξεχειλίζει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, ακόμα και σε πιο laid-back κομμάτια, όπως το “No Man’s Land”, όπου και εδώ στο προσκήνιο είναι τα εμφατικά και ταξιδιάρικα πλήκτρα του Per, με το middle section να κάνει το κομμάτι πιο δυναμικό, πιο ενδιαφέρον, πιο ελκυστικό.
Οι Spiritual Beggars είναι μια εξαιρετική ‘70s influenced heavy rock μπάντα, που κρατάει σθεναρά εδώ και πάνω από 20 χρόνια, και μας προσφέρει απολαυστικούς δίσκους, σε όλη τη διάρκεια της πορείας της, και με τις διάφορες αλλαγές που έχουν λάβει χώρα ανά τα χρόνια, όχι μόνο δεν έχει χάσει τη λάμψη της, αλλά ξανά προς τη δόξα τραβά.
Στο “I Turn to Stone” κυριαρχούν τα τύμπανα αλλά και η χαρισματική φωνή του Apollo, ο οποίος αποδεικνύει για ποιο λόγο επιλέχθηκε να είναι full time τραγουδιστής των Beggars. Τα επόμενα κομμάτια του δίσκου “Dark Light Child” και “Lonely Freedom”, συνδυάζοντας τα εξαιρετικά leads του Amott, που είναι μανούλα (και) σε αυτό, το μπετόν αρμέ rhythm section των Witt/D’ Angelo αλλά και την ερμηνεία Apollo με τα (όσο πιο vintage γίνεται) πλήκτρα του Per, έχουν μια πιο moody και low profile χροιά, την ίδια στιγμή όμως αποδεικνύονται πολύ δυναμικά και νοσταλγικά …
Το “Sunrise to Sundown” είναι ένας απολαυστικός δίσκος. Αυτή η παρέα από τα νότια της Σουηδίας, όχι μόνο δε μας έχει απογοητεύσει, αλλά συνεχώς μας τονώνει το ενδιαφέρον με φρέσκο ήχο και εμπνεύσεις, πάντα πιστή στις επιρροές της, και το κάνει με εντυπωσιακό, groove-άτο τρόπο, που μας κάνει να γουστάρουμε τα τραγούδια της, να ανεβάζουμε την ένταση και να ροκάρουμε για τα καλά! Όχι, δεν ξεγελιόμαστε, όπως λέει το προτελευταίο κομμάτι “You’ve Been Fooled” – το αντίθετο, γουστάρουμε και μόνο με το άκουσμα νέου δίσκου Beggars. Άλλωστε, το “Southern Star” είναι εκεί, τους προστατεύει και μας προσφέρει υψηλής ποιότητας heavy rock, κάτι που το έχουν στο τσεπάκι τους τούτοι οι Σουηδοί.
Ανυπομονούμε να ακούσουμε και τις διασκευές, στην deluxe έκδοση του δίσκου, σε Mountain (“Thumbsucker”) και Ten Years After (“Stoned Woman”).
Απολαύστε στο maximum!
- 8/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
