Πώς να φανταστεί κανείς ότι κάτι τόσο σκληρό μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο όμορφο;! Ένα τόσο διαφορετικό και ταυτόχρονα τόσο εκπληκτικό album, που θέλω να κλάψω, μα τον Lemmy! “Black Sheep”,λοιπόν, και ό,τι και να πούμε εδώ είναι λίγο. Για την ακρίβεια, εδώ δεν θέλει να πεις κάτι … Αρκεί μόνο να ακούσεις… Στριγγλίξτε άφοβα με το “Breaking Out” (προσέξτε μόνο να μην είναι ώρα κοινής ησυχίας – δεν παίρνουμε καμιά ευθύνη)! Προσοχη, επίσης, για το πότε θα ακούσετε το “Pretty Girl”, διότι, όσο γλυκά ξεκινάει – στιχουργικά πάντα -, τόσο θα αρχίσεις να βλέπεις εφιάλτες αργότερα σχετικά με το έτερον ήμισυ σε ρόλο σχιζοφρενή δολοφόνου και εσένα δεμένο και μισοφαγωμένο σε κάποιο ερειπωμένο γεμάτο πτώματα κτίριο… Ώρα να χαλαρώσουμε λίγο τώρα και να ξεκουράσουμε τα λαρυγγια μας, αλλά και τα αυτάκια των καημένων των γειτόνων. “Breath Out” , “The Blue” και “Whole World” για όνειρα γλυκά μέχρι να πεταχτείς από τη θέση σου και να αγκαλιάσεις το φωτιστικό στο ταβάνι, με την παρακμή του “Social Decay”, μέχρι να εμφανιστεί το “Black Sheep”, για να σε κάνει να αναρωτηθείς ποιος σφάζει ποιον. Ειλικρινά, δεν μπόρεσα να βρω ούτε για πλάκα κάτι αρνητικό σε αυτόν τον δίσκο. Μοναδικός, γλυκός και κάφρικος! Και σαμπουάν και μαλακτικό. Τα φωνητικά είτε γυναικεία είτε αντρικά θερίζουν. Αυτή η Tarin (Kerrey), ρε παιδί μου… Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει! Άγριες κιθάρες και επιθετικά drums, όλα τόσο σωστά δoσμένα, που μάς δίνουν ένα άψογο αποτέλεσμα. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, πάω να ξαναβάλω τον δίσκο για εκατοστή φορά και να κλείσω ραντεβού στον ορθοπεδικό. Αντίο, αυχένα μου!
- 10/10
Sylvia Crystal
