Φτάσαμε στον Φεβρουάριο 2017 και οι Overkill κυκλοφόρησαν τον 18ο δίσκο τους “The Grinding Wheel”, ο οποίος είναι κοφτερός και ‘ακονισμένος’ όσο ποτέ. Από τα παιδιά του New Jersey της Ανατολικής ακτής, δεν περιμένουμε τίποτε λιγότερο από το να μας δείξουν πόσο αυθεντικοί και ατόφιοι έχουν παραμείνει όλα αυτά τα χρόνια, από το 1980 που δημιουργήθηκε στην ουσία η μπάντα μέχρι σήμερα. Έχουν αντέξει διάφορες αλλαγές μελών, πειραματικές στιγμές, όχι και τόσο καλές δισκογραφικές δουλειές, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι πιστοί στον εαυτό τους, στην πορεία τους τόσα χρόνια και το “Grinding Wheel” δεν αποτελεί εξαίρεση σε καμία περίπτωση. Το έχει πει άλλωστε και ο μικρός (το δέμας) θεός Bobby “Blitz” Ellsworth : «στο τέλος της ημέρας, οι Overkill είναι οι Overkill, κανείς άλλος. Το trademark αυτής της μπάντας είναι ότι σε κάθε κυκλοφορία μας είμαστε άμεσα αναγνωρίσιμοι». Δια χειρός Andy Sneap στη μίξη, το “The Grinding Wheel” είναι από καιρό έτοιμο και θα κυκλοφορούσε το φθνόπωρο του 2016, αλλά βγήκε τώρα, για να συμπέσει και με την Αμερικανική περιοδεία τους με τους Nile. Το εισαγωγικό “Mean Green Killing Machine” μπουκάρει, όπως πρέπει και σε βάζει αμέσως στο κλίμα για το τί έπεται … Κι ας διαρκεί 7:30 λεπτά, ποσώς με απασχολεί… Η πώρωση έχει ήδη ανάψει… Ακολουθεί το “Goddamn Trouble”, ένας thrash ύμνος. Η μπάντα εδώ και 2-3 δίσκους μοιάζει αναγεννημένη, δείχνει έτοιμη για όλα, το θέμα είναι πως παρουσιάζεται 100% πειστική σε αυτό και δεν αφήνει καμία αμφιβολία να πέσει. Κλασικό groove και στο “Our Finest Hour” αλλά και το “Shine On”, με τον Bobby σε μεγάλα κέφια, στο δικό του μοναδικό στυλ! Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι για το ιδίωμα που υπηρετούν με τιμές και δόξα οι Overkill, οι μεγάλες διάρκειες των τραγουδιών – σε μια άλλη εποχή/διάσταση/κατάσταση – δεν θα ήταν σύμμαχός τους. Κι, όμως, έχουν καταφέρει με τον τσαμπουκά, το τσαγανό και το ιδιαίτερο τους παίξιμο, να προσπεράσουν πανηγυρικά τέτοιου είδους «θέματα». Ακούγονται πιο οργισμένοι και δυνατοί από ποτέ και με τέτοια απόδοση, μας παίρνουν το σκαλπ! Σημείο αναφοράς για το δίσκο το “The Long Road”, το οποίο εκινεί με ένα riff που θυμίζει Metallica (“Fade to Black”) και ένα εκπληκτικό solo, και εν συνεχεία εξαπλώνεται όλη η Overkill επιθετικότητα σε full throttle ρυθμούς, για να ολοκληρωθεί με το refrain και τα διάφορα «κοφτερά» leads να κυριαρχούν. Έπος! Και ο δίσκος «ξυρίζει» έτσι ως το τέλος… Η διασκευή σε Thin Lizzy (“Emerald”) είναι καταπληκτική και άκρως απολαυστική, είναι το κερασάκι στην τούρτα! Το “The Grinding Wheel” είναι άλλη μια απόδειξη/δικαίωση/επιβεβαίωση για τους Overkill ότι είναι εδώ, είναι εδώ για τα καλά, και ότι επίσης κρατώντας πάρα πολύ ψηλά τη σημαία του thrash, μας δείχνουν το δρόμο για το μέλλον με πάρα πολύ πειστικό και πομπώδη τρόπο. Μπορεί να μην έχουν ανακαλύψει τον τροχό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δικός τους τροχός κόβει πάρα πολύ.. Προσοχή στο headbanging!
- 8/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
