Και επιτέλους κυκλοφορεί ο πολυαναμενόμενος δίσκος των Nigtwhish! Τις προσθήκες στο line-up αποτελούν o (αντικαταστάτης του Jukka Nevalainen και drummer των Wintersun) Kai Hahto, o Troy Donockley και η μοναδική Floor Jansen στον ρόλο της νέας σειρήνας – μας έκανε να περιμένουμε πολλά, αν και το πρώτο τους single “Elan” μας απογοήτευσε. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα του “Endless Forms Most Beautiful” είναι μέτριο – στην καλύτερη. Τα φωνητικά της Floor Jansen στο όλο album συνεχώς με κάνουν να αναρωτιέμαι αν ακούω την Jansen ή την Olzon – σε μια ίσως πιο rock έκδοση. Μπορεί ο Tuomas να μην ήθελε, όπως ο ίδιος δήλωσε, να «εκμεταλλευτεί» τη φωνή της (σοβαρά τώρα;!), αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε να γράψει κάτι αξιόλογο ή έστω, απλά καλό. Διότι ο δίσκος είναι αρκετά βαρετός, χωρίς καμία ιδιαίτερη έμπνευση και πρωτοτυπία. Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, αντί να έχει καλά ή άσχημα κομμάτια, όλα τα τραγούδια (πλην μία – δύο εξαιρέσεων) ακούγονται καλά σε ένα σημείο, μέτρια σε άλλο σημείο, χάλια σε κάποιο άλλο σημείο, και πάει λέγοντας. Τόσο, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως ο Holopainen χρησιμοποίησε κάποια τακτική, για να καλύψει ότι το συγκρότημα στέρεψε από ιδέες. Υιοθέτησαν έτσι, ή έστω προσπάθησαν, βρε αδερφέ, να προσθέσουν στοιχεία και μελωδίες απο το all-time-classic τους “Once”, αλλά και από το προηγούμενο “ Imaginaerum”. Ακόμα και οι στίχοι είναι, κατά κύριο λόγο, αδιάφοροι. Για να δούμε όμως το album πιο αναλυτικά. Το “Endless Forms …” ξεκινάει με το πολύ καλό “Shudder Before The Beautiful” και σε προετοιμάζει (αδίκως …) για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Συνεχίζει με το “Weak Fantasy”, που, μπορεί να μπαίνει δυναμικά, ωστόσο στην πορεία χάνεσαι (… στην μετάφραση) και ξεφησάς με τα φωνητικά της Floor. Αρκετά καλό το refrain, αλλά μόνο αυτό! Στη συνέχεια συναντάμε ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Yours Is An Empty Hope”. Δυνατό, μελωδικό, με αξιόλογα φωνητικά, φέρνει πάντως αρκετά στο παλαιότερο “Dark Chest Of Wonders”. Αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό, τι να πούμε, περί ορέξεως … Από εκεί και πέρα, αξίζει να δώσετε σημασία στο refrain του “My Walden”, καθώς και να απολαύσετε τους όμορφους συνδυασμούς οργάνων (τη μεσαιωνική γκάιντα, το βιολί). Κλείνουμε με το εικοσιτετράλεπτο “The Greatest Show On Earth”, που όσο μαγευτικά ξεκινάει, τόσο καταλήγει απελπιστικά στο “the most boring show on earth ”. Έρχομαι, λοιπόν, στην πολύ δυσάρεστη θέση να δηλώσω άκρως απογοητευμένη από αυτή την κυκλοφορία και δεν μπορώ παρά να ελπίζω σε κάτι καλύτερο μελλοντικά, ίσως σε κάτι που να αναδεικνύει το ταλέντο της Floor, χωρίς ψεύτικες ταπεινοφροσύνες και σαφώς χωρίς την απέλπιδα προσπάθεια τους να επιστρέψουν στα παλιά …
- 6/10
Sylvia Crystal
