Οι Mustasch, μια εξαιρετική μπάντα από το Göteborg της Σουηδίας (όχι, δεν παίζουν μελωδικό death metal!), κυκλοφόρησαν πρόσφατα την 8η full-length δουλειά τους, που λέγεται “Testosterone”. Τις θεωρούμε από τις πιο «τίμιες» και ιδιαίτερες μπάντες, γιατί από τη μία, είναι πιστοί στη μουσική τους εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά έχουν έναν δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο, να αναμειγνύουν το heavy metal και το hard rock. O αρχηγός και τραγουδιστής του συγκροτήματος Ralf Gyllenhammar έχει αρκετά αναγνωρίσιμη φωνή, που θυμίζει πάρα πολύ τον Ian Astbury, είναι όμως πολύ ξεχωριστός – και γενικότερα, το συγκρότημα έχει τη δική του ταυτότητα, κάτι που το “Testosterone” επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά.
Η προηγούμενή τους κυκλοφορία, “Thank you for the Demon”, άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, και, παρόλο που πέρασε μόλις ενάμισης χρόνος, η μπάντα κυκλοφόρησε το διαφοροποιημένο, νέο της δίσκο. Ο οποίος έφερε κάτι το καινούργιο για τα δεδομένα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους: η σύνθεση των τραγουδιών έγινε περισσότερο από τα υπόλοιπα μέλη και όχι τόσο από τον Ralf, ο οποίος αυτή τη φορά επικεντρώθηκε, εκτός από τα φωνητικά, και στους στίχους, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο δράσης στους υπόλοιπους. Κάτι, που αποδείχθηκε αρκετά ανανεωτικό και άφησε έναν φρέσκο άνεμο να φυσήξει στα πανιά τους, όμως δεν αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά, που μας έκαναν να αγαπήσουμε τους Mustasch. Το τραγούδι καταλύτης είναι το “The Rider”, το οποίο διαφέρει πάρα πολύ από τα υπόλοιπα και έχει εξαιρετικούς στίχους, ενίοτε και αυτοβιογραφικούς (“It´s a road I must travel alone, But my cargo is under control, I am heading into the unknown, I´m the Rider”): είναι σκοτεινό, αλλά και μελωδικό ταυτόχρονα, και θυμίζει σε φάσεις την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ως προς την ενορχήστρωση και τις μελωδίες του, συνεπικουρούμενο από γυναικεία φωνητικά.
Το “Testosterone” είναι ένα 100% Mustasch album, με τραγούδια, όπως τα “Down to Earth”, “The Hunter” και “Be Like a Man”, που ξεχωρίζουν με την αυτοπεποίθηση, την ενέργεια και την “macho” αισθητική τους – πάντα με την καλή έννοια, όπως και ο ίδιος ο frontman της μπάντας δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Ο δίσκος έχει ένα γαμάτο groove, που σε συνεπαίρνει, με εναλλαγές διάθεσης και μελωδίας, όπως στο “Someone”, από τα αγαπημένα μας του δίσκου. Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η καλύτερή τους κυκλοφορία μετά το “Latest Version of the Truth”, ένας ώριμος, μεστός, γεμάτος fun δίσκος. Οι Mustasch είναι ακόμα μία σουηδική μπάντα, που δεν φοβάται να βγει έξω από το safe-box της, να δείξει ότι μπορεί να αλλάζει και να διαφέρει από δίσκο σε δίσκο και να ξαφνιάζει ευχάριστα, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστή στις βασικές της αρχές και έχοντας “muscular confidence” σε αυτό που κάνει.
- 8,5/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
