Είσαι μέσα στο αυτοκίνητό σου πολύ αργά το βράδυ στην εθνική. Ο δρόμος απλώνεται μπροστά σου εντελώς άδειος και απαλός. Και πατάς το γκάζι τέρμα με το δεύτερο solo album του κιθαρίστα/τραγουδιστή Jay Smith, του παιδιού – θαύματος, που στα πέντε του μόλις χρόνια έπαιζε βιολί και μετά το έριξε στην κιθάρα και (λιγάκι) στην μαριχουάνα! Του παιδιού, που, όταν μεγάλωσε (στα 19 του), κέρδισε το σουηδικό “Idol”. Θα σε εκπλήξει ευχάριστα, οι συνθέσεις είναι όπως πρέπει να είναι, κάποιες σπιντάτες, κάποιες αργόσυρτες, με νεύρο, μπλουζαριστές και grunge με την απαραίτητη δόση αλητείας και κλακετο – ρυθμούς, που θα γουστάρεις. Συνδυάζοντας τα blues με την country και ενίοτε jazz χορευτικούς ρυθμούς, που άνετα υποστηρίζει με τη γρέτζα και μελωδική του φωνή, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον σου μέχρι το τέλος. Ώριμη δουλειά με κέφι και ξέφρενη διάθεση, που θα σε ανεβάσει με την φρεσκάδα της. Κάτι μου λέει ότι, όταν τελειώσει ο δίσκος, θα τον βάλεις στο repeat … Πρόσεξε μόνο με το γκάζι!
- 8/10
Ηρώ Καλλιγέρη
