«Βελόνες στο μυαλό μου». Ίσως ο καλύτερος τίτλος που θα μπορούσε να δοθεί στην νέα προσπάθεια των InnerWish με τον ομώνυμο δίσκο. Αυτό συμβαίνει, διότι είναι μια μπάντα που, όντας ενεργή από το 1995, προσφέρει μόνο εξαιρετικές δουλειές, που μένουν στο μυαλό σε κάθε οπαδό που ασχολείται με το παραδοσιακό power metal. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν δημιουργήσει μια δικιά τους «ταυτότητα» στο χώρο, αλλά αυτό που είναι θαυμαστό είναι ότι ακούγοντας ένα τραγούδι τους, καταλαβαίνεις αμέσως ποιοι το εκτελούν. Με την αποχώρηση δύο βασικών μελών, το μόνο ερώτημα που με απασχολούσε πριν πατήσω το play, ήταν πώς τελικά θα ακούγεται η νέα σύνθεση της μπάντας σε ένα full-length album, και αν μπορεί τελικά να αντικατασταθεί μια φωνή, όπως του Μπάμπη Αλεξανδρόπουλου, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με τις επιτυχίες της μπάντας.
Ακούγοντας όλο το album προσεκτικά και αρκετές φορές, εκτιμώ ότι η αυγή της νέας χρονιάς, έξι έτη μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους, τούς βρίσκει δυνατούς όσο ποτέ σε όλους τους τομείς. Συνθετικά κυρίως, όπου προσφέρουν στον κόσμο που ασχολείται με το είδος ένα album, που σίγουρα βαδίζει μεν στα μονοπάτια των προηγούμενων, ηχεί δε πολύ φρέσκο και οικείο στο αυτί του καθένα, δείγμα του ότι τα μέλη της μπάντας ξέρουν να γράφουν πολύ καλά τραγούδια. Αυτό, λοιπόν, το line up έχει δώσει μια άλλη δυναμική σε κάθε τραγούδι. Ο ακροατής θα βρει σύγχρονες heavy/power συνθέσεις με ευκολομνημόνευτα refrain, βουτηγμένες στη μελωδία, οι οποίες συνθέσεις δεν είναι απλοϊκές και εύκολες στην ακρόαση, θέλουν τον χρόνο τους για να τις ανακαλύψεις πλήρως.
Είναι τόσες οι καλές στιγμές, όπως το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το ”Roll The Dice”, ένας δυναμίτης με πανέμορφο solo ή το ”Through My Eyes” με τα «αέρινα» ξεσηκωτικά γραμμένα σημεία, που θαρρείς και τα ακούς οδηγώντας την μηχανή σου και ο άνεμος σου χτενίζει τα μαλλιά. Θα βρεις, επίσης, και όλα εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένας δίσκος – και του group αλλά και του ιδιώματος -, όπως στο ”Broken” με τις ανατολίτικες κλίμακες ή το ”Serenity” με έναν Γιώργο Εικοσιπεντάκη (λες και ήταν στην μπάντα από το ξεκίνημα της), πολύ πιο ώριμο και αγνώριστο σε σχέση με τους Fragile Vastness, που ήρθε και ταίριαξε γάντι με το ύφος της μπάντας. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Μπάμπη, αλλά είναι προφανές ότι οι συνθέσεις προσαρμόστηκαν πολύ καλά στα νέα δεδομένα. Η επιλογή του Φραγκίσκου Σαμοΐλη στα τύμπανα αποδεικνύεται «λαχείο», μιας και πιστώνεται την πολύ καλή δουλειά τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά με το δυναμικό παίξιμο από τον θρόνο του, πραγματικό χταπόδι, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Όσοι έχουν ακούσει το πρώτο single που κυκλοφόρησε, το “Rain Of A Thousand Years”, αυτό το επικό κομμάτι, με τις ακουστικές κιθάρες, τα ορχηστρικά μέρη και την χρήση κανονικής πλήρους χορωδίας ή το ”Needles In My Mind” (προσωπική αγάπη), πραγματική διαφήμιση της μελωδίας, θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι αποτελούν το εναρκτήριο λάκτισμα της επιτυχίας.
Όσοι ακούσουν και όλο το album, θα δουν ότι και η νέα δουλειά της μπάντας ήρθε για να μείνει, αποτελεί μια προσπάθεια δουλεμένη καλά, με πολύ μεράκι από τα μέλη της. Θα ακούσεις μελωδικές κοφτές κιθαριστικές γραμμές, πορωτικά στακάτα riff, εναλλασσόμενα με τσαμπουκαλεμένα φωνητικά και ατμοσφαιρικά σημεία, που είτε θα σε καθηλώσουν είτε θα σε ταξιδέψουν, όπως στο ”Cross The Line” – αυτή την ταξιδιάρικη μπαλάντα που έγραψε ο Τσίγκος. Όλα αυτά με το περίβλημα μιάς πολύ καλής παραγωγής, με έναν πεντακάθαρο κρυστάλλινο ήχο, τον οποίο έχει πετύχει ο ίδιος ο κιθαρίστας και κύριος συνθέτης της μπάντας, Θύμιος Κρίκος, με τη συνδρομή του Fotis Benardo. Η συνολική διάρκεια του δίσκου ξεπερνά τα 66 λεπτά και έχει δεκατρία κομμάτια, το καθένα από τα οποία φέρει την δική του ταυτότητα στο γνωστό μελωδικό ύφος των InnerWish και αφομοιώνει ιδανικά όλη τη γκάμα των επιρροών τους, με εμφανείς τις καταβολές του ευρωπαϊκού power metal, αλλά και με το προσωπικό στοιχείο της μπάντας να είναι διακριτό. Όπως προανέφερα ο Εικοσιπεντάκης παίρνει κεφάλια με την φωνή. Οι κιθάρες από τους Θ. Κρίκο και Μ. Τσίγκο πάντοτε σπέρνουν μελωδίες και riffs χωρίς να κουράζουν τις συνθέσεις. Τα πλήκτρα του Γ. Γεωργίου δημιουργούν, όπου χρειάζεται, μεγαλειώδη ατμόσφαιρα και δεν «μπουκώνουν» την σύνθεση. Το rhythm section των Α. Μαζαράκη και Φ. Σαμοΐλη είναι δυναμικό και ακριβές, μιας και κρατάει τα γκέμια στον αχαλίνωτο καλπασμό με στιβαρότητα.
Οι Innerwish είναι και πάλι σε κέφια και αντί μεγαλώνοντας να κουράζονται μάλλον νιώθουν όλο και πιο έφηβοι. Παρά την μεγάλη διάρκειά του, το album κυλάει τόσο γρήγορα που ούτε που θα το καταλάβεις, ούτε θα πατήσεις stop, αφού θα σου κρατήσει πολύ καλή συντροφιά όσες φορές θελήσεις να το ακούσεις. Έχουν βρει σίγουρα τον δίαυλο επικοινωνίας με τον κόσμο, ο οποίος τους έχει αναδείξει αλλά και τους έχει δώσει την αγάπη του. Αυτό συμβαίνει όταν πέντε ξεχωριστές μουσικές μονάδες κάνουν μια ομάδα που πάντα κερδίζει, πρώτα τους φανατικούς οπαδούς βέβαια και μετά τους υπόλοιπους. Στο κατώφλι του 2016 καρφώνουν τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, βάζοντας υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα album της χρονιάς.
- 9,5/10
Σάκης “Dio” Σοφιανός
