Τριάντα χρόνια δισκογραφίας δεν τα λες και λίγα. Ειδικά για ένα συγκρότημα, όπως οι Candlemass, οι οποίοι έχουν στιγματίσει όσο ελάχιστοι τον χώρο του doom metal από την πρώτη μέρα. Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, της επετείου για τον πρώτο δίσκο, “Epicus Doomicus Metallicus”, η μπάντα ηχογράφησε και θα κυκλοφορήσει αρχές καλοκαιριού το αντίστοιχο επετειακό EP με 4 νέα τραγούδια. Δεν θα μπορούσε όμως να λείψει και η αντίστοιχη anniversary tour, περνώντας και από τα λημέρια μας (η πρώτη εμφάνιση για τη συγκεκριμένη περιοδεία), όπου υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί της μπάντας με το ελληνικό κοινό.
Εισερχόμενοι στο συναυλιακό χώρο, παρατηρούμε άμεσα το κλασικό λογότυπο ως backdrop για το live, και αμέσως η πώρωση και η ανυπομονησία αρχίζουν και γίνονται έντονες. Και ας μην ήταν παρών ο τεράστιος Leif Edling. Και ας μην ήταν κάποιος τραγουδιστής, που έχει στιγματίσει τόσο πολύ με τη φωνή και το performance του τα τραγούδια τους (Messiah Marcolin). Και ας είχαν πάρα πολλές επιφυλάξεις αρκετοί από το κοινό («αρπαχτή», «αγγαρεία», κτλ). Οι «αντικαταστάτες» Mats Leven και Per Wiberg, όχι μόνο έχουν χρόνια στο κουρμπέτι, όχι μόνο έχουν αποδείξει, για το τι είναι ικανοί να κάνουν, όχι μόνο έχουν συνεργασίες με κολοσσούς στο ενεργητικό τους. Δένουν απίστευτα και με το υλικό, και με το ύφος, αλλά και με την ψυχολογία του συγκροτήματος, ώστε κάθε αμφιβολία αίρεται εν τη γενέσει της, από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Άλλωστε, ο Leif Edling δεν θα έκανε κάποια επιλογή έτσι, στην τύχη, ή πρόχειρα. Δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση.
Ο ήχος παχύς και ογκώδης, όπως ακριβώς αρμόζει στους Σουηδούς. Το κοινό από την αρχή και μέχρι το τέλος συμμετέχει με πάθος δείχνοντας πόσο πολύ αγαπάει τους Candlemass, ακόμα μια φορά. Οι παλιές καραβάνες (Mappe Bjorkman, Lars Johansson και Jan Lindh) κραδαίνουν τις κιθάρες τους (λευκό ταυράκι και καφέ Flying V) και χτυπούν με μανία τα τύμπανα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, έχοντας ταυτόχρονα άμεση επικοινωνία με το κοινό και δείχνοντας πόσο πολύ αγαπούν αυτό που κάνουν. Για κάθε οπαδό των Candlemass, όταν δεν είναι επί σκηνής ο «καλόγερος», υπάρχουν επιφυλάξεις. Όμως, ο φανταστικός – και ψιλόλιγνος – Mats Leven αποζημίωσε με το παραπάνω το κοινό, και απέδειξε ότι μπορεί με περίσσια άνεση να αποδώσει ζωντανά το ο,τιδήποτε. Αξίζει να σημειωθεί το σεμνό – και αποδίδον σεβασμό – ύφος της όλης παρουσίας του Per Wiberg, ο οποίος ήταν γεμάτος ουσία και συγκέντρωση στα υψηλά του καθήκοντα, αντικαθιστώντας τον Leif. To setlist ήταν ικανοποιητικό, αν και για έναν οπαδό των Candlemass ποτέ δεν θα είναι αρκετό και ποτέ η μιάμιση και κάτι ώρα που έπαιξαν, δεν θα είναι αρκετή. Άλλωστε αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει με όλα τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Highlight (και outsider φυσικά) της βραδιάς κατ’ εμέ ήταν το “Dying Illusion” από το (αγαπημένο μας) “Chapter VI” και επίσης μας άρεσε πολύ το “At the Gallows End”, όπου πραγματικά ο Mats Leven έδωσε ρέστα.
Αντώνης Μαντζαβίνος
