Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα μετά το πέρας της οποιασδήποτε συναυλίας, την οποία έχεις μόλις παρακολουθήσει, όταν νιώθεις γεμάτος, ενθουσιασμένος και το σαγόνι σου βρίσκεται ακόμα στο πάτωμα, προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς προηγήθηκε και σε συνεπήρε τόσο πολύ…
Σάββατο βράδυ λοιπόν, προσερχόμενοι στο ΑΝ Club, είχαμε αρκετά καλή διάθεση για να δούμε επί σκηνής τους Avatarium, αλλά και να ακούσουμε τους Αθηναίους The Slayerking, για τους οποίους δεν γνωρίζαμε πάρα πολλά πράγματα, παρόλο που είχαμε ακούσει τη δουλειά τους, όμως θέλαμε να τους δούμε live.
Οι The Slayerking, αν και ξεκίνησαν ελαφρώς «μαγκωμένοι», κέρδισαν γρήγορα τους παρευρισκόμενους και ομολογώ ότι δεν περίμενα να μου αρέσουν τόσο πολύ. Η μπάντα, αποτελούμενη από τρεις μουσικούς, δείχνει πολύ συμπαγής, δεμένη και αποδίδει με περίσσια ενέργεια τη μουσική της. Τολμώ να πω ότι ταίριαζαν γάντι σαν επιλογή πλάι στους Σουηδούς και φάνηκε ότι ήταν αρκετά καλά προετοιμασμένοι για αυτό το live. Ενδεχομένως η παρουσία μιας δεύτερης κιθάρας να εμπλούτιζε τον ήδη αρκετά heavy ήχο τους, αλλά το πάθος και η συγκέντρωση των μουσικών μας πώρωσε και μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Έβαλαν παρακαταθήκη για το εγγύς μέλλον και περιμένουμε να τους δούμε εκ νέου.
Στις 11 ακριβώς λοιπόν ξεκίνησαν οι Avatarium, οι οποίοι ήρθαν στην Αθήνα χωρίς τον Leif Edling (απουσίαζε και από τη συναυλία των Candlemass προ μίας εβδομάδας), χωρίς τον αντικαταστάτη του Anders Iwers, αλλά με τον (θεό!) Mats Rydstrom (Abramis Brama, Backdraft, Bonafide, Pontus Snibb 3 κ.α.) στο μπάσο. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, οι Avatarium ήταν ισοπεδωτικοί, με απίστευτη ενέργεια και επαφή με το κοινό, σε μία απίστευτα επαγγελματική – με την καλή έννοια – εμφάνιση, που δεν άφησε κανένα περιθώριο για το οποιοδήποτε ψεγάδι. Με την μούσα του τεράστιου Leif Edling, Jennie-Ann Smith, να μαγεύει άπαντες με τις ερμηνείες της και την απλότητά της, όλοι μας δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε. Ο κιθαρίστας Marcus Jidell (Evergrey, Royal Hunt κ.ά), με το κόκκινο Gibson ταυράκι, εντυπωσιακός και παρορμητικός, ταυτόχρονα τόσο ουσιαστικός και με μπόλικο πάθος, είχε έναν ήχο άλλοτε μελωδικό και άλλοτε heavy όσο δεν πάει. Ο drummer Lars Sköld (Tiamat, Jupiter Society κ.ά) ήταν καταιγιστικός και έδινε το ρυθμό με τόσο εμφατικό και παθιασμένο τρόπο σε όλα τα τραγούδια. Ο πληκτράς Carl Westholm (Krux, Jupiter Society, κ.α.) συνέβαλε καθοριστικά με τα εξαιρετικά πλήκτρα του (mellotron κ.ά) σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο doom ήχο των Avatarium, κάνοντας τα τραγούδια πιο ψυχεδελικά και μεθυστικά και διευρύνοντας τον μουσικό ορίζοντα της μπάντας. Τέλος, ο μπασίστας Mats Rydstrom, νέο session μέλος, φίλος και συντοπίτης με όλα τα μέλη, έβγαλε τρομερή ενέργεια στη σκηνή, συμμετείχε με το δικό του τρόπο σε όλα τα κομμάτια και στο «μπετόν αρμέ» rhythm section, που δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά του.
Η μπάντα φαινόταν σα να έπαιζε μαζί είκοσι χρόνια και παρόλο που έχει κυκλοφορήσει μόνον δύο full-length δίσκους και δύο EPs, το setlist ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. Το κοινό ήταν πάρα πολύ ζεστό και συμμετείχε καθ’ όλη τη διάρκεια. Και πώς να μην ήταν έτσι, όταν το συγκρότημα έβγαλε μια αξιοπρόσεκτη ζέση και μας μάγεψε για περίπου μιάμιση ώρα. Στο δε “Moonhorse” στο τέλος έγινε χαμός και κορυφώθηκε μια αξέχαστη βραδιά, την οποία θα θυμόμαστε για πάντα. Οι Avatarium έβαλαν πολύ ψηλά το συναυλιακό πήχη και τα performance standards και μας έκαναν στο τέλος να παραμιλάμε για αυτό που μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Τελικά, κάτι τρέχει με τη Σουηδία.. Δεν ξέρω αν είναι το νερό, ο αέρας ή κάτι άλλο, αλλά αυτή η χώρα συνιστά αστείρευτη πηγή εξαιρετικών μουσικών, οι οποίοι απέχουν απείρως από σταριλίκια, snob συμπεριφορές και συνεχίζουν να μας χαρίζουν απολαυστικές συναυλιακές βραδιές. Εις το επανειδείν!
Αντώνης Μαντζαβίνος
