Δεν υπήρχε καλύτερο timing για να δει κάποιος τους Sabaton live – η εμφάνισή τους στη Αθήνα, εκτός του ότι τους βρίσκει στο limit up της εμπορικής τους αξίας, αποτελεί μέρος της νέας τους περιοδείας για την προώθηση του τελευταίου τους album, “The Last Stand”. Tο καλοκαίρι του 2015 στο Wacken μού είχαν αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις, έτσι φρόντισα να είμαι για άλλη μια φορά εκεί. Εξάλλου, έπαιζαν μαζί με τους Accept, που αποτελούν πάντα συναυλιακή αξία, ένα πολύ ισχυρό δέλεαρ, όσες φορές και αν τους έχεις δει. Οι Accept, πάντως, δεν είχαν κάποιο νέο δίσκο, εκτός του τελευταίου live CD/DVD, “Restless And Live”.
Όταν μπήκαμε στο venue, βρήκαμε μια “εξαιρετική” θέση στο μπροστινό μέρος του. Ο χώρος ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος με πολλούς πιτσιρικάδες να φοράνε τα μπλουζάκια Sabaton (κάποιοι με κράνη και δίκοχα). Το άνοιγμα της συναυλίας ανέλαβαν οι Twilight Force, σε μια σκηνή που δυστυχώς έδινε στην εξάδα πάρα πολύ λίγο χώρο, μπροστά μπροστά στην σκηνή. Έχοντας δύο album στο ενεργητικό τους, οι Σουηδοί εμφανίστηκαν με κουκούλες και μάσκες, που παρέπεμπε σε Lord Of The Rings αισθητική και ο ήχος τους ήταν ένα power metal και symphonic metal κοκτέιλ. Παρότι έδειχναν δεμένοι ως μπάντα, ο ήχος δεν τους βοήθησε, καθώς τα κομμάτια τους είναι τίγκα φορτωμένα, παρόλα αυτά άρεσαν στον κόσμο και χειροκροτήθηκαν μετά το μισάωρο set τους. Για εμένα προσωπικά το υλικό τους δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Στις 21:00 όλα ήταν έτοιμα για τους Accept. Σε ένα venue γεμάτο, έπαιξαν δέκα τραγούδια, για εξήντα λεπτά της ώρας, σε ένα ισορροπημένο set, που περιελάμβανε επιλογές τόσο από τα τρία τελευταία albums τους όσο και από την κλασική τους περίοδο. Οι Γερμανοί για άλλη μια φορά απέδειξαν γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες που έχουν υπάρξει ποτέ – είναι μπάντα για headliner, τέλος. Οι Hoffmann και Baltes ήταν οι μάστορες της τευτονικής επίθεσης, κοντράρονταν στα ίσα εξαπολύοντας ασταμάτητους κεραυνούς, αλλά κακά τα ψέμματα, με τον Mark Tornillo frontman χτύπησαν φλέβα χρυσού – και ο Christopher Williams ήταν εντυπωσιακός πίσω από τα drums. Δε χρειάζεται να αναφέρω τι πανικός έγινε, το μόνο που θα πω είναι ότι έγινε τέσσερις φορές “wall of death”, ακόμα και σε ένα mid-tempo κομμάτι, όπως το “Princess of the Dawn”! Το μόνο σίγουρο είναι ότι για εμάς, που μας έχουν συνηθίσει στα δίωρα set, η μία ώρα δεν ήταν αρκετή και έφυγε νεράκι χωρίς να ακούσουμε ύμνους, που θα θέλαμε. Κύριοι, next time.
Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα και αφού οι τεχνικοί ετοίμασαν την σκηνή για τους headliners, αποκαλύφθηκε σιγά-σιγά το σκηνικό που είχε στηθεί: ένα τανκ με κανόνια από τη μια μεριά, πολυβόλα από την άλλη, πάνω στο άρμα τα drums και πίσω ένα τεράστιο video wall HD. Με τους προηχογραφημένους ήχους του “In The Army Now” να σε βάζουν σε πολεμικό κλίμα, οι Sabaton εφορμούν στην σκηνή – κλασικά! – με τα “The March To War” και “Ghost Division”. Τέσσερις Σπαρτιάτες στρατιώτες στη σκηνή στο “Sparta” και ο κόσμος τούς υποδέχεται με ενθουσιασμό – “Sparta!”, “Hellas!”, οι φωνές των fans δονούν την ατμόσφαιρα. Ο κακός χαμός συνεχίστηκε, με τον Joakim Brodén να είναι πολύ κεφάτος και να κουβεντιάζει, πειράζοντας και τρολάροντας κάποιες φορές τον νέο τους κιθαρίστα Tommy Johansson. Tο γεγονός ότι ο βασικός τους drummer, Hannes Van Dahl, απουσίαζε (είχε μόλις αποκτήσει παιδί) και είχε αντικατασταθεί από τον drummer των Twilight Force δεν επηρέασε την συνοχή και το δέσιμο της μπάντας. Η μόνη «χαλαρή» και συνάμα μαγική στιγμή του live ήταν η εξαιρετική ακουστική εκτέλεση του “Final Solution”, με αναπτήρες και κινητά να σηκώνονται στον αέρα. Προς το τέλος του ενενηντάλεπτου set, το κοινό θα πάρει για τα καλά φωτιά, με το “Primo Victoria”, αλλά και με το ελληνικού ενδιαφέροντος “Coat Of Arms”.
Εν κατακλείδι, η συνολική παρουσία τους ήταν δυναμική, με μία πολύ καλή και πλούσια παραγωγή. Παρότι δεν ανήκω στο … fan club των Σουηδών, καταλαβαίνω το ντόρο για το όνομά τους. Αυτό, όμως, που μού κάνει εντύπωση, είναι πώς μια μπάντα με τόσα πλήκτρα στα τραγούδια της δεν έχει πληκτρά στις συναυλίες της – σαν αποτέλεσμα, τα προηχογραφημένα πλήκτρα ακούγονται πολύ μπροστά από τα άλλα όργανα, οι κιθάρες ακούγονται πολύ σιγά και το μπάσο θάβεται εντελώς. Νομίζω ότι υπάρχει θέμα στο σημείο αυτό, και αν το έλυναν, μόνο κέρδος θα είχαν. Το σίγουρο είναι ότι οι Sabaton θα συνεχίσουν ακάθεκτοι την εντυπωσιακή πορεία τους, μιας και η νεολαία τους στηρίζει. Δεν ήταν, άλλωστε, και λίγοι οι φίλοι μου, που ταξίδεψαν από την επαρχία για να δουν αυτοί τους Accept και τα παιδιά τους τους Sabaton … και αυτό κάτι λέει παρά τις όποιες δικές μου ενστάσεις.
Σάκης “Dio” Σοφιανός
Υ.Γ.: Επειδή τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται και να επικροτούνται, μακάρι να υπάρξει και άλλος συναυλιακός χώρος σαν το Piraeus Academy, ώστε να απολαμβάνουμε οπτικά και ηχητικά σπουδαίες συναυλίες.
