Ιστορική η μέρα για τον γράφοντα, καθώς μέχρι και τις 19/3/2016 δεν είχε καταφέρει να δει ζωντανά στα μέρη μας ούτε τους Anvil ούτε τους U.D.O. για διάφορους λόγους, οπότε μία από τις πολλές επιθυμίες εκπληρώθηκε. Δυστυχώς, λόγω αργοπορημένης άφιξης στο συναυλιακό χώρο, δεν προλάβαμε να δούμε τους Palace, οπότε θα επικεντρωθούμε στα άλλα δύο groups.
Χωρίς να είμαι «ταγμένος» οπαδός τους, εκτιμώ πάρα πολύ τους Anvil και κυρίως μου αρέσουν οι πρώτοι τους δίσκοι. Άλλωστε, ο Καναδάς είναι μια χώρα με πληθώρα εξαγωγής μεγάλων ονομάτων στην rock και metal σκηνή εδώ και δεκαετίες. Το τρίο, λοιπόν, από το Toronto μας πρόσφερε μια πολύ όμορφη εμφάνιση, η οποία αδικείται κάπως από τον ήχο τους, που δεν ήταν και ο καλύτερος. Και οι τρεις τους είχαν περίσσια ενέργεια και επαφή με το κοινό, ιδίως φυσικά ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Steve “Lips” Kudlow, ο οποίος εμφανίστηκε με μπλουζάκι και περιβραχιόνιο στα χρώματα του Καναδά, όπως συνηθίζει, όντας πάντα χαμογελαστός και επικοινωνιακός. Παίζοντας με την κόκκινη Flying V του, ενθουσίασε το κοινό, αν και στα πρώτα κομμάτια οι παρευρισκόμενοι δεν έδειχναν και πολύ ένθερμοι, σιγά σιγά όμως μπήκαν στο κλίμα. Και μόνο το “Metal on Metal” ήταν ικανό να παρασύρει τον κόσμο, όπως και άλλες αναφορές στο ένδοξο παρελθόν τους, “666”, “Winged Assassins” κ.ά. Αξιοσημείωτα της εμφάνισής τους, το παίξιμο κιθάρας από τον Lips με τη βοήθεια ενός δονητή(!), η σύσταση του νέου μπασίστα Chris Robertson αλλά και η αναφορά του Lips στον πρόσφατο χαμό του Lemmy με σεβασμό, όπου δήλωσε πως ο Lemmy ήταν σαν τον μεγαλύτερο αδερφό του. RESPECT.
Η βραδιά συνεχίστηκε με το βαρύ – σαν ιστορία – όνομα του Udo, ο οποίος ήταν εκπληκτικός καθ’ όλη τη διάρκεια του show. Προσωπικά απολαύσαμε, όσα είδαμε, ακούσαμε, νιώσαμε! Ήταν σα να μεταφερθήκαμε 30 χρόνια πίσω στο χρόνο και να ζούσαμε στο 1986. Απίστευτο heavy metal 80s συναίσθημα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο! Η μπάντα απέδιδε σαν καλοκουρδοσμένη μηχανή, λες και όλοι τους ήταν μαζί για πάρα πολλά χρόνια. Οι δύο κιθαρίστες με αλλεπάλληλα leads, solos και ρυθμικά γάζωναν κυριολεκτικά το κοινό. Ο drummer (ο υιός Dirkschneider!) ήταν στιβαρός και βράχος στο παίξιμό του. Ο μπασίστας σταθερή αξία και λίρα εκατό. Και φυσικά, ο Udo σε μεγάλα κέφια, λαλίστατος, επικοινωνιακός και με την χαρακτηριστική του βραχνάδα, ήταν ένα με το κοινό, που τον αποθέωνε συνεχώς, σα να μην πέρασε μια μέρα από την προηγούμενη εμφάνισή του εν Αθήναις. Όχι μόνο δεν έδειξε κανένα σημάδι κούρασης το δίωρο που ήταν επί σκηνής, αλλά έδειχνε σα να ήθελε να παίξει κι άλλο. Ο ήχος, κρύσταλλο σε όλα τα μουσικά όργανα, «στουντιακός» θα μπορούσε κάποιος να πει, ήταν πραγματικά ό,τι έπρεπε, για να γουστάρει το κοινό ακόμα περισσότερο. Και το playlist; Βγαλμένο από τα όνειρα του οπαδού! “Midnight Mover”, “Fast as a Shark”, “London Leatherboys”, “Restless and Wild”, Princess of the Dawn”, “Balls to the Wall”, “I’m a Rebel”, “Neon Nights”, “Up to the Limit”, “Living for Tonite”, “Midnight Mover”, “Son of a Bitch”, “Breaker” κ.ά, με συνεχόμενο headbanging από όλους τους παρευρισκόμενους, ακόμα και από 8χρονα και 10χρονα παιδάκια, που ενδεχομένως να πήραν το βάπτισμα του πυρός -ομολογουμένως, ήταν από τις πιο όμορφες εικόνες της συναυλίας. Το ζεστό χειροκρότημα σε όλη την μπάντα αλλά κυρίως στον Udo, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να αποδώσει το Αθηναϊκό κοινό που στα τελευταία κομμάτια παραληρούσε, αποθέωνε και αποχώρησε με πλατύ χαμόγελο από την Πειραιώς 117!
Auf Wiedersehen Udo!
Αντώνης Μαντζαβίνος
