Λίγο πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου των Timo Tolkki’s Avalon, η αλήθεια είναι ότι ο Timo Tolkki χάθηκε. Ο μεγάλος αρχηγός των κλασικών Stratovarius εξαφανίσθηκε από προσώπου γης και δεν ήταν εκεί για την υποστήριξη του τελευταίου δισκογραφικου πονήματός του. Η σκέψη όσων των γνωρίζουν πήγε κατευθείαν στο κακό, καθώς ο Tolkki είχε επενδύσει πολλά σε αυτήν την κυκλοφορία. Πολύς καιρός πέρασε χωρίς να ακούσουμε νέα του, μέχρι που έσκασαν τα νέα για την επαναδραστηριοποίησή του και μάλιστα με νέο τραγουδιστή του τον δικό μας Μιχάλη Λίβα – νέα που πρώτο σάς μετέφερε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα το Myth of Rock. Δύο ήταν τα βασικά συναισθήματά μας, όταν έγινε γνωστό ότι ο Tolkki θα πραγματοποιήσει solo περιοδεία, η οποία μάλιστα θα ξεκινήσει από την χώρα μας: ο ενθουσιασμός, που ο μεγάλος κιθαρίστας είναι και πάλι πίσω στην ενεργό δράση, αλλά και ένα άγχος, για το σε τι κατάσταση βρίσκεται. Με αυτά τα συναισθήματα πορευτηκαμε μέχρι που ο Tolkki πάτησε σε ελληνικό έδαφος, αμέσως μετά το Πάσχα, και τον συναντήσαμε, ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια.
Αυτό που είδαμε μας στεναχώρησε πολύ. Ο Tolkki δεν είχε καμία σχέση με το ομιλητικό άτομο, που έκανε συνέχεια αστεία και είχαμε απολαύσει το 2014. Είδαμε έναν Tolkki κουρασμένο, καταπονημένο και καταβεβλημένο, τού έβγαζες τις κουβέντες με το τσιγκέλι και καταλάβαινες αμέσως ότι δεν ήταν στα πάνω του. Διότι, συν τοις άλλοις, ο Tolkki ήταν κρυωμένος, καθώς υπέφερε από γρίπη. Έστω κι έτσι, όμως, έβλεπες στα μάτια του ότι ήθελε να το παλέψει, ήθελε να αγωνιστεί και να νικήσει ο,τιδήποτε ήταν αυτό, που τον κρατούσε σε υποτονική κατάσταση. Είχε πάρει την απόφαση να παίξει τα τραγούδια του και τίποτε δε θα τον λύγιζε. Φυσικά, όλοι ήμασταν εκεί για να τον υποστηρίξουμε και να τον βοηθήσουμε να μιλήσει για άλλη μια φορά μέσω των κλασικών τραγουδιών, που έχει συνθέσει μέχρι σήμερα. Η Songs from my Career περιοδεία του Timo Tolkki επρόκειτο να λάβει σάρκα και οστά και καμία κακεντρέχεια, κανένα bullying, καμία κουτοπονηριά δε επρόκειτο να πτοήσει τον μουσικό και τους οπαδούς του. Ναι, ήμασταν στεναχωρημένοι με την τωρινή κατάσταση του Tolkki, ωστόσο, ο σκοπός ήταν ιερός και εμείς πιστεύαμε σε αυτόν.
Με το που φτάσαμε στον χώρο, ένα νέο σοκ μάς περίμενε. Η τεράστια αίθουσα του Pireaus Academy ήταν σχεδόν άδεια, όταν οι The Silent Wedding πάτησαν πάνω στη σκηνή. Αμέσως αρχίσαμε να διερωτώμαστε πού είναι όλοι οι οπαδοί των Stratovarius, που παλαιότερα γέμιζαν τα venues. Γιατί τόσοι λίγοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του μεγάλου αρχηγού; Εδώ θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουν δίκιο όσοι είχαν παρατηρήσει ότι το όλο event δεν είχε διαφημισθεί όσο και όπως θα έπρεπε. Μερικές αφίσες σε κάποια σημεία της αθηναΐκής πρωτεύουσας δεν σημαίνουν και ικανοποιητική προώθηση. Αληθεύει ότι πολλοί πραγματικοί φίλοι των Stratovarius δεν πήραν τελικά χαμπάρι ότι ο Tolkki έπαιζε στην πόλη τους. Αφήστε που με τέτοια προώθηση η διοργανώτρια εταιρεία έπρεπε να είχε φροντίσει να γίνει το live σε μικρότερο club. Ας είναι.
Οι The Silent Wedding συστήθηκαν στους ολίγους και καλούς με το όμορφο power/prog τους και έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Τα τραγούδια τους δεν είναι μόνον υπερτεχνικά και πολύπλοκα, αλλά είναι και πιασάρικα, έχουν πολλή μελωδία και αρκετό συναίσθημα και άρεσαν στους παρευρισκόμενους. Άξιζαν το χειροκρότημα και έδωσαν τη σκυτάλη με ψηλά το κεφάλι στους Elysion, οι οποίοι τα πήγαν το ίδιο καλά. Το μελωδικό goth metal τους ενθουσίασε το κοινό, έστω κι αν προσωπικά πιστεύω ότι κάποια τραγούδια τους υπερέχουν από κάποια άλλα. Το ότι εγώ, όμως, έχω κάποια favourites, δεν σημαίνει ότι οι Elysion δεν είναι μία άξια μπάντα, στιβαρή πάνω στη σκηνή, με όμορφο και δεμένο ήχο και με μία frontwoman, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από άλλες του female fronted metal ιδιώματος. H ώρα, όμως, πέρασε, οι Elysion άφησαν τη σκηνή και έφθανε η στιγμή, που ο Timo Tolkki και η νέα του solo μπάντα θα εμφανιζόταν μπροστά μας.
Αν και ο Tolkki είχε πει ότι θα έβγαινε στο σανίδι στις 9.30 ακριβώς, είχε πάει σχεδόν 10.00 αλλά η συναυλία δεν είχε ξεκινήσει. Τελικά η αναμονή έλαβε τέλος, με τα μέλη της μπάντας να κάνουν σιγά – σιγά την εμφάνισή τους και ο λιγοστός κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Tolkki πήρε κι αυτός τη θέση του, οι παρευρισκόμενοι ζητοκραυγάζουν και με την είσοδο του Μιχάλη Λίβα γίνεται κυριολεκτικά χαμός. Εναρκτήριο κομμάτι ήταν το “Fright Night” από το ομώνυμο ντεμπούτο των Stratovarius και ο ένας ύμνος αρχίζει να διαδέχεται τον άλλο. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη και ο Tolkki έπαιζε την κιθάρα του, σοβαρός πάντα και χαμογελαστός σε σημεία. Όσο όμως, κι αν η χαρά ήταν μεγάλη, ήταν ξεκάθαρο τόσο ότι η μπάντα χρειαζόταν περισσότερες πρόβες ακόμη, όσο και ότι ο Tolkki δεν μπορούσε να αποδώσει τέλεια, όπως στα παλιά χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό που είδαμε ήταν ικανοποιητικό (τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα) και συγκινητικό για έναν οπαδό των Stratovarius και του euro power metal γενικότερα. Το ίνδαλμα πολλών οπαδών του συγκεκριμένου ιδιώματος έστεκε εκεί και έπαιζε μερικά από τα πιο αγαπημένα Stratovarius κομμάτια, όπως τα “Break The Ice”, “Dreamspace”, “Against the Wind”, “Speed of Light”, “Father Time”, “Kiss of Judas”, “Paradise”, “Hunting High and Low”, “S.O.S.”, “Black Diamond” κλπ., αλλά και το “Key to the Universe” από το “Hymn to Life” solo album. Όλη η μπάντα έπαιξε όμορφα, αποκάλυψη, όμως, ήταν ο Λίβας, ο οποίος είπε τα κομμάτια απίστευτα, έκανε συνέχεια ψηλά φωνητικά, ακολουθώντας και ξεπερνώντας τον (σημερινό) Timo Kotipelto! Όπως αποδείχθηκε, η επιλογή του Tolkki για τη θέση του τραγουδιστή ήταν και πάλι άψογη! Προείπαμε ότι ο Tolkki δεν είχε την τεχνική απόδοση των παλαιότερων χρόνων (με τον πληκτρά και τον μπασίστα να τον καλύπτουν όσο μπορούσαν) – εν τούτοις, κανείς δεν είχε την απαίτηση από τον σημερινό Tolkki να είναι, όπως παλιά. Αντίθετα, εκτιμήσαμε ότι ο άνθρωπος ήρθε να παίξει τα κομμάτια του, να επικοινωνήσει “μουσικά” με τους οπαδούς του και να συνεχίσει κάτι από την μαγεία του παρελθόντος. Ναι, μπορεί ο Tolkki να είχε θέμα με τη μέση του και να αναγκάσθηκε να κάτσει σε κάποια σημεία στο stand των drums, αλλά εμείς τον υποστηρίζουμε σε αυτό που κάνει, όπως εξάλλου, θα υποστηρίζαμε κάθε μουσικό, που θα πάλευε, θα αγωνιζόταν, θα ξυπνούσε από τον λήθαργό του και προσπαθούσε να ξανκάτσει στον θρόνο του.
Το live περιελάμβανε επίσης ένα “αυθόρμητο” drum solo από τον Alex Landenburg, ώστε να ξεκουρασθεί ο Tolkki, ένα encore, όχι, όμως, και ένα-δύο ακόμη κομμάτια, που είχαν προγραμματισθεί, μιάς και ο Tolkki ήταν χειρότερα με το πέρασμα της ώρας. Η συναυλία έληξε με τον κόσμο να φωνάζει το όνομα του Timo, μια στιγμή ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας τόσο για τους οπαδούς όσο και για τον μουσικό. Από το Piraeus Academy αποχωρήσαμε χαρούμενοι, και με την έγνοια για την υγεία του Tolkki. Όλα πήγαν καλά και η δύσκολη αρχή του tour έγινε!
Συμπερασματικά, όσα ζήσαμε, αποτέλεσαν τις μοναδικές στιγμές ενός ιδιαίτερου live, που θα μείνει στην μνήμη και την καρδιά μας με θετικό πρόσημο. Δεν νομίζω ότι κανείς γνώστης περίμενε να ακούσει τον Tolkki των studio albums. Όλοι οι γνώστες ήταν σίγουρο ότι θα ζήσουν, ωστόσο, στιγμές χαράς, όπως κι έγινε! Ήταν ένα σπουδαίο γεγονός για τους fans των Stratovarius και του Timo Tolkki, που δεν άφησε κανένα παράπονο. Τώρα αν επιμένει κάποιος στο θέμα του χώρου διεξαγωγής (ναι, έπρεπε να γίνει σε άλλον χώρο) και στο θέμα του ότι πληρώσαμε να δούμε έναν μουσικό, που δεν μπορεί να φθάσει πλέον live το υψηλό επίπεδο του παρελθόντος (αναμφισβήτητα), χάνει το νόημα του όλου event, που ήταν ουσιαστικά μια γιορτή για τους fans και τον ηγέτη των κλασικών Stratovarius.
Timo, σε ευχαριστούμε, you will never walk alone.
Δημήτρης Ζαχαρόπουλος
