Η μπάντα από το Austin της πολιτείας του Texas είναι εδώ ξανά και είναι εδώ για τα καλά! Νέος δίσκος, άρτι αφιχθείς, ονόματι “Acid Roulette”, ο οποίος βρίθει groove, τσαμπουκά, πολλών και ενδιαφερουσών ιδεών και είναι ένας απολαυστικός hard rock δίσκος από κάθε άποψη. Έρχεται με φρέσκο άνεμο, με ιδανικές συστάσεις από το ντεμπούτο της μπάντας και ομώνυμο πόνημα, και μάς ιντριγκάρει να τον ακούσουμε αρκετές φορές, ώστε να μπούμε στο πετσί του και να απολαύσουμε αυθεντικές rock συνθέσεις παρέα με μια ιδρωμένη (μπίρα, καλέ!).
Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, αλλά με τέτοιο τρόπο και σε βαθμό που δε στερεί τον «αλήτικο» και μαγκιώρικο χαρακτήρα. Αυτό, που αποκομίσαμε και συνεχίζουμε φυσικά να αποκομίζουμε από τον δίσκο, είναι ο grande, μεγαλειώδης τόνος που έχουν τα τραγούδια, αλλά και το performance γενικότερα του κάθε μέλους της μπάντας. Όχι με στόμφο και φανφάρες, αλλά μεγαλειώδης και που δείχνει το δρόμο προς το μέλλον, το δρόμο για μεγάλα πράγματα, στους Τεξανούς. Πιο συγκεκριμένα, τα riffs πάνε κι έρχονται από τον κύριο Christopher Cowart, ο οποίος είναι σε μεγάλα κέφια καθ’ όλη τη διάρκεια του album (σε πολλές φάσεις το riffing του θυμίζει πολύ Corrosion of Conformity στα mid 90’s, αλλά τολμώ να πω και Monster Magnet). Το γαμάτο με τη μπάντα αυτή, αλλά και με άλλες του είδους που μας αρέσουν, είναι ότι δεν αναβιώνουν απλώς τα 70’s και το heavy rock – αντίθετα, προσδίδουν το δικό τους προσωπικό χαρακτήρα, ορμώμενοι εξ εκείνων των εποχών. Παίζουν τη δική τους μουσική, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους και αντλώντας έμπνευση από μπάντες, όπως οι Uriah Heep, Cream, Led Zeppelin, Black Sabbath, βγάζοντας μια παροιμιώδη ενέργεια και διάθεση, έτοιμοι να κατακτήσουν το μέλλον, που έτσι, όπως το πάνε, τους ανήκει δικαιωματικά!
Έχοντας περάσει από αλλαγές μελών, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, η μπάντα επιστρέφει πιο δυνατά, και με ένα drummer οδοστρωτήρα, με στακάτο, στιβαρό και groove-άτο παίξιμο, που συμβάλλει τα μέγιστα σε κάθε, μα κάθε κομμάτι, με το προσωπικό του παίξιμο και στυλ. Ο πληκτράς Aj Vincent θα έκανε τον Jon Lord πάρα πολύ υπερήφανο, καθώς είναι πωρωτικός πάνω από τα keyboards και εμφατικός στο παίξιμό του, προσδίδοντας τον δικό του psych rock χαρακτήρα στα κομμάτια. Επίσης, ό,τι και να πω για τον τραγουδιστή Aryn Jonathan Black είναι λίγο, καθώς ο άνθρωπος το ‘χει. Το ‘χει για τα καλά, με την έννοια ότι οι ερμηνείες του είναι εμπνευσμένες, γεμάτες ενέργεια και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η φωνή του είναι για μεγάλα πράγματα. Το εύρος της φωνής του είναι εκπληκτικό και συμβάλλει και αυτός τα μέγιστα στο να κάνει η μπάντα το αμέσως επόμενο βήμα, να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να επεκτείνει τους μουσικούς και όχι μόνο ορίζοντές της. Οι Scorpion Child και το “Acid Roulette” είναι φρέσκο, νέο, αλλά ταυτόχρονα και old school στη νοοτροπία, στην έμπνευση, στον τρόπο που αποδίδονται τα τραγούδια, πάντα με έναν προσωπικό χαρακτήρα.
Highlights του δίσκου; Τα “She Sings, I Kill”, “My Woman in Black”, “Survives” (με εκπληκτική ερμηνεία από τον Aryn Jonathan Black), “Tower Groove” και “I Might be Your Man”.
- 9/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
