Όταν ακούς ένα δίσκο και σε στοιχειώνουν οι μελωδίες του κατευθείαν από την πρώτη μόλις ακρόαση, όταν αισθάνεσαι ότι ταξιδεύεις μέσα στον χρόνο – από το 1970 μέχρι και σήμερα, όταν βρίσκεις τον ευατό σου να σιγοτραγουδάει τα χορωδιακά μέρη, όταν προσπαθείς να θυμηθείς πόσες αλλαγές υπάρχουν μέσα στο κομμάτι, που μόλις άκουσες, και ξεκινάς αλλά δεν μπορείς να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα (!)- τόσες πολλές που είναι, όταν το κάθε κομμάτι του δίσκου αφηγείται τη δική του ιστορία και όλα μαζί συνθέτουν την υπέρτατη ιστορία της πορείας της ζωής, από την απαρχή της και μέχρι τον θάνατο, τότε καταλαβαίνεις.
Είναι αυτός ο δίσκος αριστούργημα;
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ενδέκατο άλμπουμ των Opeth είναι ακόμα μία συνεισφορά και μία ανεκτίμητη προσφορά στον χώρο της μουσικής και ένα δώρο προς τους οπαδούς τους (και όχι μόνο), για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Καταρχάς, αποτελεί την συνέχεια στον Δρόμο, που ξεκίνησε το “Ηeritage”, o προηγούμενος δίσκος τους, ο οποίος δεν είχε δεχθεί και τις καλύτερες κριτικές, λόγω της διαφοράς του ύφους τους και της στροφής τους σε ακουστικές μελωδίες και vintage οργανα (π.χ. mellotron, που δεσπόζει και στο “Pale Communion”), πρόκειται για μια συνέχεια πιο βαριά και συγχρόνως πιο συναισθηματική και πιο προσωπική. Όσο προχωράς σε αυτόν τον Δρόμο, δεν ξέρεις τι θα βρεις και ολοένα ανακαλύπτεις καινούρια και μυστηριακά πράγματα… ατελείωτα πολυεπίπεδα χορωδιακά με τον Mikael Akerfeldt να εκφράζει τα έσω του, ακουστικά μέρη, που ανθίζουν μέσα σε κλασικές progressive, opeth-ιακές συνθέσεις, που σε αφήνουν άφωνο με την πρωτοτυπία και το ρίσκο, που παίρνουν, καθώς καταφέρνουν με ένα μαγικό τρόπο να παντρέψουν το progressive ‘70s rock με το σύγχρονο progressive metal, βαριές συνθέσεις, που ωστόσο έχουν χώρο μέσα τους και για hammond, για πιάνο και για σιτάρ (!). Όποιος επιχειρήσει να διαβεί αυτόν τον Δρόμο, θα φτάσει μέχρι και την Ανατολή και την μυστηριακή Ινδία με το “Voice of Treason” , θα γευτεί ιταλικές σπεσιαλιτέ αλά Goblin, θα θρηνήσει και θα νοσταλγήσει με το πανέμορφο και μελωδικό “Faith in Others”, που θυμίζει το “Burden”, και θα βγάλει το καπέλο του στο “Moon Αbove, Sun Βelow”, το πιο τεχνικό, δύσκολο και δικό μου αγαπημένο κομμάτι του δίσκου. Και αυτή είναι μόνο η αρχή του Δρόμου, διότι με κάθε άκουσμα στην επιφάνεια αναδύονται καινούρια στοιχεία, που σε ενθουσιάζουν, εφόσον, βέβαια, είσαι ανοιχτός σε κάτι καινούριο και δεν προσμένεις τα death φωνητικά, για να ξεχαρμανιάσεις.
Ανοιχτόμυαλος δίσκος από την μουσική ιδιοφυία, που ακούει στο όνομα Αkerfeldt και από το μαγικό χέρι του νεραϊδονονού Steven Wilson, ο οποίος έχει συνδράμει ουκ ολίγες φορές στο μουσικό ταξίδι τους, και οι Opeth τολμούν και μαζεύουν τα μπαγκάζια τους τόσων χρόνων, κάποια από αυτά τα κρατάνε και κάποια άλλα τα αφήνουν ένα-ένα πίσω τους, για να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα….και ακόμα πιο πέρα…..μα, μέχρι πού θα φτάσουν, τέλος πάντων;
- 9
Hρώ Καλλιγέρη
