Και έρχονται οι Muse με τον έβδομο δίσκο τους να τα σπάσουν όλα και να μας αποδείξουν για ακόμα μια φορά ότι μια μπάντα μπορεί να μείνει δυνατή και ενωμένη από την στιγμή, που δημιουργήθηκε, και να έχει διάρκεια, έμπνευση, εξέλιξη στον ήχο και στην θεματολογία της και να κρατάει τους οπαδούς της σε εγρήγορση, παρουσιάζοντάς τους κάθε φορά μία άλλη συνταγή επιτυχίας, χρησιμοποιώντας σε διαφορετική δοσολογία τα «υλικά» που αξιοποιήθηκαν σε προηγούμενους δίσκους: ανακατέψτε, λοιπόν, δυνατά riffs, που σου χαράζουν το μυαλό, αντιπολεμικούς και αντιπροπαγανδιστικούς στίχους, μπόλικη παθιασμένη ερμηνεία, μία δόση art rock, ρυθμών και beat, που σου θυμίζουν και πάλι την επιρροή τους από Queen – ο ίδιος ο Brian May τούς έχει χαρακτηρίσει «εξαιρετικούς μουσικούς που επιδεικνύουν την τρέλα τους, γεγονός που είναι καλό για έναν καλλιτέχνη» – , μία πρέζα blues, μια δόση electronica στοιχείων, το άγγιγμα του παραγωγού Robert John “Mutt” Lange και μην ξεχάσετε τις extra heavy μελωδίες με progressive κατευθύνσεις, οι οποίες ωστόσο απομακρύνονται από τις κλασικές μελωδίες, που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια στα προηγούμενα albums, καθώς το πιάνο του Matthew Bellamy τίθεται λίγο στο περιθώριο. Τα προσθέσατε όλα; Αν ναι, τότε θα έχετε στα χέρια σας τα «τηλεκατευθυνόμενα» , ένα concept album, που πραγματεύεται ακόμη μία τρέχουσα κατάσταση της ανθρώπινης παθογένειας – αυτή τη φορά ακολουθεί την πορεία ενός στρατιώτη, που τον χειρίζονται και τον χειραγωγούν (φυσικά, όλος ο δίσκος αποτελεί μια μεταφορά) και τον μεταμορφώνουν σε «ψυχοπαθή», ασκώντας του προπαγάνδα και διενεργώντας του πλύση εγκεφάλου, αποστασιοποιώντας τον από τα συναισθήματά, που τρέφει για τις ενέργειες, που αναγκάζεται να κάνει! Ωστόσο, ο «στρατιώτης», που ουσιαστικά είναι καθένας από εμάς, αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή τι πραγματικά συμβαίνει και τι του έχουν κάνει και ανθίσταται σε όλη αυτήν την εκμετάλλευση, «ελευθερώνοντας τον εαυτό του από λάθος πεποιθήσεις» στο εννιάλεπτο ποιητικό και προσωπικά αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, το «The Globalist», και επιστρέφοντας στο σπίτι του αλλαγμένος και απελευθερωμένος. Κατά την απόψή μου, πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους των Muse, που πραγματικά δεν χορταίνεις να ακούς. H έμπνευση του Βellamy ρέει ελεύθερη και άφθονη σε όλο τον δίσκο, παρασύρωντάς σε έναν χείμαρρο, μία δίνη, που σε ρουφάει στο εσωτερικό της και μετά σε ξαναπετάει στην επιφάνειά της, για να σε ρουφήξει πάλι από την αρχή, σε έναν ατέρμονο κύκλο, από τον οποίον δεν θέλεις και δεν προσπαθείς να ξεφύγεις.
‘Ετσι ακριβώς κάνουν οι μπαντες, που μένουν στην ιστορία.
- 9/10
Ηρώ Καλλιγέρη
