Οκτώ χρόνια μετά το αρκετά επιτυχημένο μεταφυσικό θρίλερ “Martyrs”, σε σκηνοθεσία του Pascal Laugier, ο Κevin Goetz μάς φέρνει στην οθόνη ενα reboot, που φιλοδοξεί να μας δημιουργήσει τους ίδιους φιλοσοφικούς και μεταφυσικούς προβληματισμούς ή ίσως και τις ενοχλήσεις, που μας δημιουργήθηκαν λόγω των βασανιστηρίων και του gore.
Στο πρώτο μισό της ταινίας ο Goetz φαίνεται να ακολουθεί το original playbook και να μας δείχνει πώς η Λούσι δραπετεύει από ένα κτίριο, στο οποίο τη βασάνιζαν. Έπειτα τη βλέπουμε σε ένα ορφανοτροφείο να προσπαθεί να ξεπεράσει τους φόβους της, που έχουν μετενσαρκωθεί σε ένα πλάσμα που την κυνηγάει παντού. Επίσης, βλεπούμε την Άννα, ένα συνομήλικο κοριτσάκι να γίνεται η κολλητή της και να προσπαθεί να τη βοηθήσει να ξεπεράσει τους φόβους της. Ύστερα από δέκα χρόνια, η Λούσι κάνει ένα απεχθές έγκλημα σε ένα απομονωμένο σπίτι, ξεκληρίζοντας μια ολόκληρη οικογένεια. Έπειτα καλεί την Άννα απευθείας, με σκοπό να τη βοηθήσει να καλύψουν το φόνο. Ανακαλύπτουν όμως ένα μεγάλο μυστικό από το οποίο δε θα καταφέρουν να αποδράσουν.
Στο δεύτερο μέρος, δυστυχώς, η ταινία δεν κατάφερε να δημιουργήσει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και το θρησκευτικό/μεταφυσικό overtone του προκατόχου της. Αντιθέτως, είδαμε μια αμερικανοποίηση, η οποία κατάντησε family friendly, αναιρώντας τον τελεολογικό-πεσιμιστικό χαρακτήρα του αρχικού αφηγήματος. Δεν υπήρξε επαρκής διάδραση του δαίμονα και της Λούσι, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να καταλάβουμε τη σχιζοειδή σύνδεση μεταξύ τους. Ελάχιστα βασανιστήρια και ελάχιστο gore συνόδευαν τη διαδικασία, όπου θα γινόταν το τελικό transcendence του ατόμου σε μάρτυρα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο θεατής να δημιουργήσει συναισθηματική σύνδεση με τους χαρακτήρες. Η Άννα έκανε rampage σε στυλ Rambo και στο τέλος είδαμε κραταιό το χριστιανικό στοιχείο της λύτρωσης και της ελπίδας μετακινώντας όλον το φιλοσοφικό προβληματισμό του θανάτου, του πόνου, του μαρτυρίου, του φαταλισμού και της σχιζοφρένειας σε ένα λυτρωτικό happy end.
Δυστυχώς, ο Goetz δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του horror fandom, δημιουργώντας μια ταινία απλά προς μαζική κατανάλωση. Αν κάποιος θέλει να σκοτώσει την ώρα του, μπορεί να τη δει. Ειδάλλως, εάν θέλει να προβληματιστεί, μπορεί να ανατρέξει στο κλασικό αριστούργημα.
- 3,5/10
Dante Voreadir
