Οι Νεοϋορκέζοι Immolation δεν χρειάζονται περιττές συστάσεις: ένας από τους θεμέλιους λίθους του αμερικανικού death, με δίσκους που δεν θα ξεπεραστούν ποτέ και συνεπέστατη πορεία στο χρόνο, αποτελούν από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων που δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα μέτριο album. Όλες οι δουλειές τους κυμαίνονται στα υψηλά επίπεδα που οι ίδιοι έχουν θέσει και το ίδιο συμβαίνει και με το πρόσφατο πόνημά τους. Το “Atonement” διατηρεί τα κλασικά στοιχεία του ήχου των Immolation που τους έχουν κάνει να ξεχωρίζουν: τα σύνθετα και τεχνικά κιθαριστικά μέρη, το drumming που ακολουθεί –ή ενίοτε οδηγεί- τα riff με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο, την τίμια φωνή του Dolan. Οι μελωδίες του Vigna, ο οποίος πάντα διακρινόταν για το τεχνικό του παίξιμο σε σχέση με την καθιερωμένη brutal προσέγγιση εκεί έξω, σε ακόμα ένα δίσκο πρωτοστατούν και χτίζονται με μαεστρία γύρω από τα βασικά θέματα, δίνοντας στις συνθέσεις πότε μια δυναμική υφή και πότε έναν πιο ατμοσφαιρικό και σκοτεινό χαρακτήρα. Η έναρξη με τα “The Distorting Light” και “When the Jackals Come” είναι γρήγορη, με έντονους ρυθμούς και ένα πιο ήρεμο κλείσιμο στο δεύτερο. Επιθετική υφή διακρίνεται, επίσης, στο “Rise the Heretics” και στο “Destructive Currents” με τα εθιστικά riff. Εκεί, όμως, που η συνθετική ικανότητα – και διαφορετικότητα – απογειώνεται είναι σε κομμάτια, όπως το “Fostering the Divide”: βαρύ, αργό, υποβάλλει τον ακροατή με τα ρυθμικά riff, ενώ το drumming δίνει μια αίσθηση αβέβαιης απειλής, δημιουργώντας μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Η έκρηξη των Vigna και Shalaty στη συνέχεια μεταφέρει σε άλλο επίπεδο τη σύνθεση, αποτρέποντας τον εφησυχασμό του ακροατή. Η ίδια δομή διατηρείται και στο “Thrown to the Fire”, με αργό ξεκίνημα και ανεβασμένους ρυθμούς από τη μέση και έπειτα, με τα οργιαστικά leads που μεσολαβούν να δίνουν τη θέση τους σε ένα πιο «ήσυχο» τελείωμα. Το “Lower” αποτελεί με διαφορά το πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου: σχεδόν doom ρυθμοί και βαριά riff και drums που χτυπούν θαρρείς στο υποσυνείδητο, ενώ το “Above All” δίνει πολύ όγκο στην κιθάρα στην εντυπωσιακή έναρξη, πλαισιωμένη από όμορφα, πότε διακριτικά και πότε πιο πρωταγωνιστικά solo. Θεωρώ πετυχημένο το κλείσιμο με το “Epiphany”, καθώς η σύνθεση αυτή ενσωματώνει τη βασική ιδιομορφία του δίσκου: εναλλαγές μεταξύ αργών και γρήγορων περασμάτων, με απαιτητικό drumming και άκρως ενδιαφέρουσες μελωδίες. Συμπερασματικά, το “Atonement” αποτελεί άλλη μια ποιοτική προσθήκη στη δισκογραφία των Immolation: ένα ευχάριστο, χαοτικό άκουσμα, μια λεπτή ακροβασία μεταξύ ακραίων καταστάσεων και τεχνικών αρετών.
Καλύτερα τραγούδια του δίσκου: “Fostering the Divide”, “Lower”, “Epiphany”
- 8,5/10
Αλέξης Νικολαΐδης
https://www.youtube.com/watch?v=dJDMVRMYgfI
