Παρασκευή βραδάκι αμέσως μετά τη δουλειά, με ένα καλό φιλαράκι, φτάνω στο Gagarin 205 γύρω στις 10 για το live των Crippled Black Phoenix. Μπαίνοντας στο χώρο, βλέπω το venue μισογεμάτο και την support μπάντα των Afformance να είναι στη σκηνή. Δυστυχώς, πρόλαβα το τελευταίο τους τραγούδι και έτσι δεν μπορώ να έχω άποψη για την εμφάνιση τους. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, παιδιά.
Αφού έγιναν τα απαραίτητα στη σκηνή, οι Crippled Black Phoenix εμφανίστηκαν γύρω στις 11 παρά και το κοινό άρχισε να χειροκροτεί αυθόρμητα ήδη από το πρώτο τραγούδι, το “Rise Up And Fight”, το οποίο είχε αφιερωθεί στο παρελθόν στους Έλληνες. Από ό,τι έμαθα, η συναυλία πέρασε από χίλια κύματα, για να γίνει, μια και λίγες μέρες πριν ο Karl Demata (κιθάρα) και ο Christian Heilmann (μπάσο) ενημέρωσαν πως δε θα συμμετέχουν στις πρόβες και δε θα έρθουν στην Ελλάδα για τις εμφανίσεις. Χρέη μπάσου ανέλαβε ένας τύπος από το studio τους, με την βοήθεια του τραγουδιστή σε κάποια τραγούδια, και κιθάρας ένας Βούλγαρος, που μπήκε ίσα-ίσα για τις εμφανίσεις σε Σόφια, Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ο Justin Greaves (κιθάρα) ενημέρωσε για αυτό σχεδόν με την έναρξη, μιλώντας για κουτσουρεμένο setlist, καθώς δεν ήθελε με τίποτα να αναβληθούν οι συναυλίες αυτές και υποσχέθηκε ότι θα επανέλθουν σύντομα με πλήρες setlist. Αυτό θα πει για μένα, που ήμουν στο Κύτταρο το 2012, τρεις ώρες show! Εκτός από τους δύο session-άδες, ντεμπούτο στην Αθήνα έκανε και ο τραγουδιστής Daniel Änghede (βγήκε με μπλουζάκι Motörhead), ο οποίος άφησε πολύ καλές εντυπώσεις με τις ερμηνείες των τραγουδιών. Το συγκρότημα έπαιξε μόνο δύο κομμάτια από το πρόσφατο ”White Light Generator” album τους και επικεντρώθηκε σε παλαιότερο υλικό. Αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το μοναδικό ”Of A Lifetime” από το πρώτο album των Journey (διασκευάρα), στο οποίο η φωνή της Daisy Chapman μας ταξίδεψε και συνδυάστηκε με τα δυναμικά κιθαριστικά solos. Πραγματικά ανατρίχιασα! Ακολούθησαν τα ”Troublemaker”, ”444”, ”We Forgotten Who We Are” (ίσως ένα από τα συγκλονιστικότερα κομμάτια της μπάντας, το οποίο αποδόθηκε χωρίς τις κιθαριστικές μελωδίες του δεύτερου μισού του, αφήνοντας μου έτσι μία πικρή γεύση – ας όψεται ο Demata) και έκλεισαν το κανονικό set με το highlight των εμφανίσεων τους, το ”Burnt Reynolds”, καθ’ όλη τη διάρκεια του οποίου ένα συνεχόμενο sing along έσειε το Gagarin 205. Ενώ μας χαιρετούσαν και έφευγαν, ο κόσμος συνέχιζε το sing along, κάνοντας την μπάντα να επανέλθει, για να συνεχίσει το κομμάτι για δύο λεπτά ακόμα. Σαν τελευταίο τραγούδι έπαιξαν το ”Let The Day Begin” των Samhain, μία punk διασκευή, παράταιρη με το ύφος τους, αλλά άκρως διασκεδαστική.
Αν κάνουμε έναν απολογισμό, θα δούμε ότι η εμφάνιση των Crippled Black Phoenix δεν ήταν αποθεωτική, όπως αυτή του 2012 στο Κύτταρο, μιας και τους έλειπαν δύο βασικότατα μέλη της μπάντας, κάτι, που είχε σαν συνέπεια το κουτσουρεμένο setlist. Για κάποιον που τους έβλεπε πρώτη φορά, ήταν ένα τίμιο live με τις δύο ή τρεις κορυφώσεις του, αλλά εμένα μου έμεινε μια αίσθηση πικρίας. Κρατάω αυτό, που είπε από το μικρόφωνο ο Justin Greaves , ότι οι Βρετανοί πολύ σύντομα θα επιστρέψουν, ώστε να αποκαταστήσουν την φήμη τους.
Σάκης “Dio” Σοφιανός
Photo: http://www.crippledblackphoenix.co.uk
