Με μία φράση, η έλευση του νέου δίσκου των «Νότιων» Black Stone Cherry θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και με το «Φύσηξε Νοτιάς»! Το “Kentucky”, εκτός από τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, αποτελεί και την πατρίδα τους, πιο συγκεκριμένα η πόλη Edmonton του Kentucky είναι η γενέτειρά τους. Άλλωστε, το εξώφυλλο του δίσκου και το σπιτάκι στην εξοχή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σπίτι, όπου μεγάλωσε ο οποιοσδήποτε από τους Black Stone Cherry. Η επιτυχία τους φυσικά στην Αμερική έρχεται πιο βατά απ’ ό,τι στην Ευρώπη, για προφανείς, βέβαια, λόγους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάθε φορά που περνούν την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν έχουν επιτυχία. Όπως και να ‘χει, το “Kentucky”, ο πέμπτος δίσκος της μπάντας, έρχεται, για να εδραιώσει για τα καλά ένα ήδη φημισμένο και επιτυχημένο συγκρότημα.
Η ηχογράφηση έγινε σχεδόν στο «σπίτι» τους, που λέει ο λόγος, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι, τονίζοντας το πόσο σημαντικό ήταν, και για το τελικό αποτέλεσμα αλλά και για την εμπειρία. Ο δίσκος για μια ακόμα φορά είναι γεμάτος heavy southern riffs, που σε πορώνουν και κάνουν το headbanging μονόδρομο, όταν ακούς τα κομμάτια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Shaking my Cage”, όπου, επίσης, η μπάντα μάς θυμίζει ότι έχουν ευκολομνημόνευτα και απολαυστικά choruses, τα οποία τραγουδάς οδηγώντας το αυτοκίνητό σου και δε σε νοιάζει μία, όταν στο φανάρι εσύ κουνάς το κεφάλι με το ρυθμό του τραγουδιού και ο οδηγός από το διπλανό αυτοκίνητο σε χαζεύει σα να λέει «πάει αυτός, τα ‘χασε!».
Ο δίσκος είναι φουλ γεμάτος από πιασάρικα κομμάτια, όπως το “Soul Machine”, στο οποίο η μπάντα χρησιμοποιεί και γυναικεία φωνητικά, τα οποία κολλάνε γάντι με τα heavy riffs, αλλά και τον lead τραγουδιστή και κιθαρίστα Chris Robertson, και το σαξόφωνο που σιγοντάρει! Πολλές επιρροές υπάρχουν και από ZZ Top, και στον ήχο και στα φωνητικά, με μια διάχυτη «αλήτικη» χροιά καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το πιο χαλαρό “Long Ride” είναι από τα πιο ταξιδιάρικα που έχουν συνθέσει και όχι μόνο ξεκουράζει κατά κάποιο τρόπο τον ακροατή, αλλά δείχνει και την ικανότητα της μπάντας σε πιο mid-tempo, πιο cool και easy going τραγούδια. Επίσης, ο δίσκος μάς δίνει την εντύπωση ότι η μπάντα «κοίταξε πίσω, για να πάει μπροστά», με την έννοια, ότι το “Kentucky” θυμίζει πολύ τα πρώτα δύο albums ως προς τις εμπνεύσεις και τις συνθέσεις, παράλληλα, όμως, αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικά δημιουργικοί, αρκετά έμπειροι και ροκάρουν απολαυστικά! Τέλος, διασκευάζουν πολύ ωραία το “War” του Edwin Starr με πολύ πειστικό και δικό τους τρόπο, εξάλλου, αυτό είναι και το ζητούμενο σε μία διασκευή.
Εν κατακλείδι, το “Kentucky” είναι ένας δίσκος που ακόμα κι αν μόλις έχει τελειώσει να παίζει, θέλεις να πατήσεις το “repeat”, ώστε να μεγιστοποιήσεις τη μουσική απόλαυση, παρέα με μια μπίρα – ή και περισσότερες – και τους κολλητούς σου ενδεχομένως!
- 8/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
