Πάνε κάμποσα χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των Dregen & Co. , δηλαδή των Backyard Babies, όταν το 2008 κυκλοφόρησαν το ομώνυμό τους και 6ο album στη σειρά. Διαβάζοντας ότι κυκλοφορούν νέο δίσκο, ενθουσιάσθηκα, καθώς οι Βackyard Babies είναι αγαπημένο συγκρότημα – βλέπετε, έχουν αρκετά κοινά στοιχεία με την μεγάλη μου αδυναμία, τους Hellacopters, αμφότεροι από τη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Και ο Dregen αλλά και ο Nicke Borg, ιδρυτικά μέλη των Backyard Babies, έχουν προχωρήσει κατά καιρούς σε διάφορες συνεργασίες και έχουν συμβάλλει σε διάφορα άλλα σχήματα της ευρύτερης σουηδικής rock σκηνής (κάτι εξαιρετικά σύνηθες για τους Σκανδιναβούς) αλλά οι Backyard Babies θα είναι πάντα το «σπίτι» τους, ας το πούμε έτσι, όπου θα γουστάρουν με όλο τους το είναι.
Ο νέος τους δίσκος, λοιπόν, είναι αρκετά πιο ώριμος από τους προηγούμενους και δεν έχει αυτό το raw feeling, που είχε παραδείγματος χάριν το “Stockholm Syndrome”, δεν είναι τόσο «βρώμικος» με έντονες punk επιρροές. «Μπουκάρει» με ένα γκαζωμένο κομμάτι, το “Th1rt3en or Nothing”, για να μας δείξει ότι η μπάντα επέστρεψε για τα καλά, ότι επέστρεψε δυναμικά. Έχει κομμάτια, όπως το “Bloody Tears”, που είναι mid-tempo και πιο «συνεσταλμένα» – ας μου επιτραπεί η έκφραση, κάτι που ομολογώ ότι δεν περίμενα απόλυτα. Το “Piracy” είναι η απόδειξη του γιατί αγαπάμε τόσο τους Backyard Babies: o punk και rock n roll συνδυασμός, που γουστάρουμε! Με επιρροές από Rolling Stones, Ramones κ.ά., παρουσιάζουν έναν εξαιρετικό δίσκο, που ροκάρει αρκετά, χωρίς, ωστόσο, να χαρακτηρίζεται ως το αποκορύφωμά τους ή ο δίσκος, που θα κάνει τη διαφορά. Είναι αρκετά διασκεδαστικός και ακούγοντάς τον θα περάσετε αρκετά καλά. Επίσης, η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, αν και θα την προτιμούσαμε λίγο πιο dirty, ώστε να φέρνει περισσότερο σε παλιές καλές εποχές τους.
Κομμάτι-έκπληξη για μένα αποτελεί το “Walls”, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη bluesy, jazzy χροιά – νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο μπαρ της Νέας Ορλεάνης και τα πίνεις με τους κολλητούς σου. Το συγκεκριμένο μου θύμισε προσωπικά τον πρώτο solo δίσκο του Slash, “It’s Five O’Clock Somewhere”, και στα φωνητικά αλλά και στο γενικότερο «αλήτικο» feeling που βγάζει.
Εν κατακλείδι, το “Four By Four” είναι ο δίσκος, που θα σε κάνει να γουστάρεις και τα riffs και τα refrain των κομματιών, συντροφιά με μπίρες, ωστόσο, δεν θα κάνει τον υπερβολικό ντόρο, όπως έκανε η δισκάρα “Total 13” το 1998. Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει και ο Nicke Borg, οι Backyard Babies είναι σαν ένα φορτηγό, που έχει περάσει μέσα από διάφορα δύσβατα μονοπάτια αλλά βρίσκει το δρόμο του και ξεπροβάλλει εκ νέου περήφανο στην Εθνική Οδό, έτοιμο να μας ταξιδέψει σε νέες περιπέτειες!
- 7.5/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
