Πραγματικά δεν περιμένεις μέτρια δουλειά από τα χεράκια του κυρίου Leif Edling. Ο μέγιστος mastermind των Candlemass, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας (του ευχόμαστε να ξεμπερδέψει καλώς από αυτά) έκανε πάλι αυτό, για το οποίο τον αγαπάμε εδώ και 30 σχεδόν χρόνια – δείχνοντας μια καταπληκτική συνέπεια σε όλες τις δουλειές, που έχει κυκλοφορήσει, είτε με τους Candlemass είτε με τους Krux είτε τώρα με τους Avatarium: θέτει πολύ υψηλά τον πήχη και συνθέτει τραγούδια, που μας μένουν και μας συνεπαίρνουν. Οι Avatarium μπορεί να είναι άλλη μία project μπάντα που δημιούργησε, αλλά είναι 100% επαγγελματίες σε αυτό, που μας παρουσιάζουν και πλέον ο 2ος full-length δίσκος τους επιβεβαιώνει τον κανόνα περίτρανα. Πλέον όλα τα μέλη έχουν βρει το ρόλο τους, τον εαυτό τους και είναι δεμένοι όσο ποτέ άλλοτε, προσφέροντάς μας έναν εξαιρετικό δίσκο, ο οποίος ήδη συζητείται αρκετά από τους μουσικόφιλους.
Ο δίσκος μπουκάρει με πρώτο τραγούδι το ομώνυμο, που σε πιάνει εξ’ απήνης ενδεχομένως, με γρήγορο σχετικά tempo και ένα συνδυασμό riffs, πλήκτρων αλλά και την βελούδινη και πολύχρωμη φωνή της Jennie-Ann Smith, που θαρρείς ότι ο δίσκος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Ερμηνεία, που σε στέλνει κατευθείαν στο σουηδικό Βορρά και τη Στοκχόλμη, έδρα άλλης μιας σουηδικής μπάντας του χώρου και φυσικά του Leffe. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι οι Avatarium, όχι μόνο ήρθαν και θα μείνουν αλλά το δηλώνουν βροντερά! Το επόμενο κομμάτι, “The January Sea”, έχει doomy πατήματα, χωρίς να είναι βαρύ κι ασήκωτο – εδώ πρέπει να εκθειάσω την εκπληκτική δουλειά του πληκτρά Carl Westholm (Jupiter Society, Krux κ.ά), ο οποίος χρησιμοποιεί μαεστρικά mellotron, organ και moog και ο ήχος του είναι καθοριστικός για το σύνολο των κομματιών και αυτού του δίσκου. Δένει τόσο ιδανικά με το γενικότερο feeling του “The Girl with the Raven Mask”. Στο κομμάτι “Hypnotized” θαρρείς πως σχεδόν υπνωτίζεσαι και αφήνεσαι εντελώς στα φωνητικά της Jennie-Anne Smith, με την ψυχεδέλεια να επικρατεί και να κυριαρχεί, συνεπικουρούμενη από τα μαγικά πλήκτρα του Westholm.
Ειδικής μνείας χρήζει ο κιθαρίστας Marcus Jidell, ο οποίος κραδαίνει την SG Gibson του σα να μην υπάρχει αύριο και riff-άρει τόσο γαμάτα! Στο “Ghostlight” νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη σουηδική εξοχή (φυσικά το χειμώνα) και τα riffs, αλλά και το solo του Marcus δημιουργεί μια παγωμένη αίσθηση και καλύπτει έντονα το evil στοιχείο … “Wolfs are near, snow will fall … Hear them scratching on your wall … When evil comes, will evil win? … Oh never let the darkness in”.
Στη συνέχεια, το “Run Killer Run” θυμίζει στα riffs τους Cathedral, είναι πολύ δυναμικό με εναλλαγή και αυτό στο ρυθμό, κάτι που συμβάλλει στην ποικιλομορφία του δίσκου, και με τις διαθέσεις και τα συναισθήματα να εναλλάσσονται. Πραγματικά, η Jennie-Ann Smith έχει τόσο χαρισματική φωνή … Στο “Iron Mule” θυμίζει λίγο τους The Cardigans και τη Nina Persson, βαδίζοντας σε πιο indie rock γραμμές – κάτι που όχι μόνο δεν ξενιζει, αλλά κάθε άλλο, συντελεί στην διαφορετικότητα του δίσκου, δείχνοντας τις επιρροές, που έχουν όλα τα μέλη των Avatarium. Η τραγουδίστρια φέρνει έναν φρέσκο, ανανεωτικό και τόσο διαφορετικό άνεμο στα τραγούδια, που θέλεις να ακούσεις ξανά και ξανά τον δίσκο. Είναι μεθυστικός … και έτσι κλείνει, με το slow-moving “The Master Thief”, ιδανικό τελείωμα σε έναν τόσο αξιέπαινο δίσκο. Τελικά, ο Leif Edling ξέρει καλύτερα … Το “The Girl with the Raven Mask” είναι μεγαλοπρεπές και θα το μνημονεύουμε για αρκετό καιρό …
- 9/10
Αντώνης Μαντζαβίνος
